in Recensies
Update:
Wie zich afvraagt hoe het abominabele The Mean One een bioscooprelease heeft gekregen: Winnie the Pooh: Blood and Honey was eerder dit jaar een groot succes. Dat weinigen ervan onder de indruk waren kon niet verhullen dat deze uiterst goedkoop gemaakte horrorfilm alleen al in Nederland ruim drie keer zijn budget wist terug te verdienen. En dus poogt de distributeur nu hetzelfde te doen met The Mean One, dat het kinderboek How the Grinch Stole Christmas van een horrorsausje voorziet.
Daarbij wordt voor het gemak maar even vergeten dat dit verhaal in Nederland een heel wat minder iconische status heeft dan bij Amerikanen. Weinig Nederlandse kinderen zullen voor het slapengaan zijn voorgelezen uit de boeken van Dr. Seuss noch zullen ze iedere kerst de animatiefilm uit 1966 hebben bekeken. De gemiddelde Nederlander zal de Grinch mogelijk kennen van de verfilmingen met Jim Carrey of Benedict Cumberbatch in de titelrol, maar de term Gniep (zoals het beest in de Nederlandse vertaling van het boek heet) zal waarschijnlijk bij niemand een kerstklokje doen rinkelen.
Het woord 'Grinch' wordt overigens niet gebruikt in de film, waarschijnlijk omdat het auteursrechtelijk beschermd is. In plaats daarvan refereert men naar het wezen met 'the mean one', wat een verwijzing is naar het liedje You're a Mean One, Mr. Grinch uit de eerdergenoemde animatiefilm. De enige reden dat bovengetekende daarmee bekend is, is dat het eventjes te horen is in Home Alone: een kerstklassieker die hier wél al jarenlang op televisie te zien is tijdens de feestdagen.
Je kunt het een distributeur niet kwalijk nemen dat die geld wil verdienen en het concept van een horrorversie van dit kerstverhaal is zo gek nog niet. De Grinch fungeert in het bronmateriaal immers als de schurk die kerstmis poogt te vergallen, dus is het best een koddig idee hem te upgraden naar een monster met een dusdanige hekel aan kerstmis dat hij aan het moorden slaat.
Maar alleen een leuk concept is nooit genoeg voor een goede film. Alles valt of staat met de uitvoering. En die The Mean One is waardeloos. Alles oogt goedkoop en lelijk, het plot loopt voor geen meter en de acteurs zouden nog niet eens worden toegelaten bij de lokale toneelvereniging. Sommige dingen kun je toeschrijven aan het minimale budget, maar dat is geen excuus voor de alom geëtaleerde luiheid.
Newville (de naam Whoville was waarschijnlijk ook verboden terrein) moet doorgaan voor een winters bergstadje en sommige overzichtsshots tonen het ook als zodanig, maar wanneer de camera zich vervolgens op de acteurs richt is overduidelijk dat de film buiten het winterseizoen is opgenomen. Om dat te verhullen wordt de helderheid van de beelden maar wat verminderd, waardoor alles er nóg goedkoper uitziet.
Voor sommige shots is wat nepsneeuw neergegooid, maar nooit op de plekken waar in het echt sneeuw zou liggen. Ook kleedt iedereen zich constant alsof het een aangename lentedag is. Was het echt te veel moeite om de acteurs een sjaal om te doen of een muts op te zetten? Zelfs kerstdecoraties zijn nauwelijks te vinden, terwijl de gimmick van kersthorror zou moeten zijn dat de warme kerstsfeer botst met de gruwelijkheden.
Vooruit, er is het narratieve excuus dat de moordlustige Grinch wordt aangetrokken door kerstuitingen die daarom volledig zijn uitgebannen in het stadje. Alleen botst dat volledig met de Jaws-burgemeester die de dreiging bagatelliseert om de lieve vrede te bewaren. Waarom dan niet gewoon het stadje laten zwelgen in kerstsfeer, waardoor de hoofdpersoon die wil voorkomen dat er doden vallen met haar anti-kerstkruistocht een roepende in de woestijn wordt? Dat zou ook een stuk geloofwaardiger zijn in conservatief Amerika, waar doorslaan in kerstviering de norm is.
Ook als horrorfilm valt The Mean On geen moment te pruimen. Paradoxaal genoeg worden de moordpartijen van zo dichtbij gefilmd dat er nauwelijks iets te zien valt, terwijl het monster dusdanig duidelijk in beeld komt dat iedere mogelijke illusie gelijk de nek om wordt gedraaid. Deze Grinch is gelukkig niet zo babbelziek als die van Jim Carrey, maar bedient zich wel van net zulke cartooneske bewegingen. Daardoor wordt hij nooit eng, wel vreselijk irritant.
Gimmickhorror als The Mean One heeft een soort ingebouwd verdedigingsmechanisme tegen kritiek, omdat een film over een moordende Grinch nou eenmaal niet honderd procent serieus dient te worden genomen. Maar zo'n film zou op zijn minst wat komedie moeten bevatten die benadrukt wat de toon precies is. En ook op dat vlak slaat deze film meerdere malen dood.
Bij een trainingsmontage met als muzikale begeleiding een rockuitvoering van Carol of the Bells is totaal onduidelijk voor welke toon men gaat. Is dit lollig bedoeld of toch opzwepend? Geen idee, want de scène oogt zowel over de top als knullig. In vergelijking met zijn voorgangers heeft deze trainingsmontage niet de stupide oprechtheid van Rocky IV noch de platte lol van Team America: World Police.
The Mean One is gemaakt voor de marketing. Het product is er enkel zodat de poster en de trailer kunnen verkondigen: "Kijk, een film over een moordende Grinch. Is dat niet grappig?" En ja, zoiets kan best leuk zijn voor een parodietrailer van anderhalve minuut, maar wie zo'n concept echt wil uitwerken tot een volwaardige film waar mensen voor moeten betalen, zou toch wat verder moeten denken dan "zou het niet leuk zijn als". The Mean One is het cinematische equivalent van clickbait. Trap er niet in.
