Wang Bing staat bekend om zijn monumentale documentaires over het leven in modern China. Zo bestond 15 Hours uit een vijftien uur durend shot in een kledingfabriek. Met Youth (Spring) begint hij een nieuwe reeks over de kledingindustrie in Zhili City in Huzhou, honderdvijftig kilometer van Sjanghai. In een voor China atypische gedecentraliseerde manier van productie draaien kleine teams van vaak jonge seizoenwerkers lange dagen in talloze kleine werkplaatsen, om voornamelijk kinderkleding voor de Chinese markt te maken. Ze proberen wat van de tijd te maken met elkaar onder begeleiding van luide muziek.
In zowel academisch als menselijk opzicht presenteert Bing een totaalbeeld van hun dagen. Terwijl in de kale ruimtes de naaimachines onophoudelijk tekeergaan neemt zijn camera een bescheiden plekje in. Zo observeert hij in lange takes hoe de - alleen door een stukje tekst geïntroduceerde -werkers met verbluffende finesse kledingstukken afwerken of in een korte pauze wat grappen met de anderen. Flexibel loopt Bing met ze mee, mochten ze ergens anders naartoe gaan.
Aan elkaar gemonteerd in enkele losstaande segmenten, kronkelt de film van de hakkende naaimachines naar de straten vol afval naar de gedeelde slaapkamers met onopgemaakte bedden en weer terug. Uit de enkele momenten waarmee de film bij dezelfde persoon blijft, ontstaat als vanzelf een verhaal, net zoals vanuit de vele economische interacties deze unieke kledingmarkt is ontstaan in Zhili City. Die keuze voor radicale observatie zonder een stempel te drukken op het verhaal, past in de documentairetraditie van onder andere Frederick Wiseman, die in producties zoals Juvenile Court ook zo te werk ging.
Daarmee voelt Youth (Spring) soms als een academisch onderzoek. De film gooit je meteen in het diepe door de context weg te laten, alsof dit een casestudy betreft om bottom-up een theorie te formuleren. Dat uit zich het sterkst wanneer de werkers en managers onderhandelen over de tarieven. Die zijn namelijk nooit bekend wanneer een klus begint. Uit de ijverige voorbesprekingen van werkers over hun onderhandelingsstrategie, terwijl in de ene werkplaats een manager traineert en in een andere deze weer meedenkt, ontstaat een beeld over prijsvorming die ver af ligt van de neoklassieke economische modellen.
Het vormt een van de verrassingen van Bings nieuwe filmreeks. De houding van de bestudeerden brengt een levendigheid in de vaak repetitieve observaties, de grauwe omgeving van krappe werkruimtes en smoezelige slaapkamers, opgelicht door telefoons, ten spijt. Het fascineert hoe ze door de lange dagen komen met goedgemutst dollen. Felle ruzies of bijzonder ongemakkelijke versierpogingen dringen door, omdat de meesten de camera lijken te negeren. Zo nabij de seizoenwerkers volgen voor zo'n lange tijd geeft een ongerept beeld van hun levens.
