Regie: Robin de Levita | Scenario: Michael Tosner, Robin de Levita | Cast: Evgeniya Radilova (Eni), Zoë Vnak (Lia), Samantha Rubin (Zoey), Jason Furlani (Frank Dawson), Rob Franzes (Aron The Alphaman), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2022

Een film moet van goeden huize komen om te openen met een kind dat wordt mishandeld door haar moeder, en dit direct te laten volgen door begintitels in stripboekstijl. Er zijn maar weinig films die daar succesvol mee weg zullen komen, en Lost Cos is er zeker niet één van. Deze abrupte introductie zet de toon voor een film vol slechte kostuums, erbarmelijk acteerwerk en scènes die elkaar zonder onderling verband opvolgen.

Het grootste en schrijnendste probleem is de afwezigheid van een plot. Niks in de film heeft consequenties, maar daarnaast is het ook op geen enkel punt duidelijk wat het doel van de hoofdpersoon is. Connecties tussen personages zijn los en worden amper gedefinieerd, waardoor de losse verhaallijnen maar niet aan elkaar worden geknoopt. De film introduceert het plotpunt van de openingsscene, maar vergeet deze vervolgens uit te werken. Helaas is dit slechts één voorbeeld van hoe veel individuele scènes geen enkel verband met elkaar lijken te houden, en elkaar alleen maar opvolgen omdat ze achter elkaar zijn gezet.

Wat er ongeveer voor plot uit te halen valt, is dat hoofdpersoon Eni het lot in eigen handen neemt nadat haar vriendin wordt verkracht en vermoord. Maar dit constante gebruik van seksueel en emotioneel trauma van de hoofdpersoon wordt juist een probleem voor de film, doordat er geen aandacht geschonken wordt aan het gevoel dat zij er aan over heeft gehouden. Het fungeert enkel als haar reden om geweld te plegen.

Daarbij komt ook nog eens dat het overgrote deel van de film halfnaakte vrouwen te zien zijn, en meestal als er gevochten wordt gebeurt dit naakt of dusdanig gekleed dat alle borst- en bilbeweging perfect te zien is. Zeker in de context van het seksuele geweld en trauma waar het verhaal op gebouwd is, laat dit een nare smaak achter. Het voelt bijzonder uitbuitend en objectiverend, waardoor het lastig is om de hoofdpersoon als een volwaardig eigen mens te beschouwen.

Al dat (half)naakt komt ook doordat het verhaal af en toe afwisseling vormt tussen een hoop glamourshots van halfnaakte cosplayers in een burlesk club. Om te compenseren voor het overduidelijk minimale budget, worden veel actiesequenties in beeld gebracht door middel van een erbarmelijk getekend stripverhaal. Toch is dit niet het meest teleurstellende. Want voor een film die volledig draait om cosplayen, is er verbijsterend weinig aandacht geschonken aan het ontwikkelen en uitwerken van kostuums.

Naast al deze problematische gebreken, zijn er ook nog bizarre, gek geacteerde pogingen tot humor, terwijl waar nog om te lachen valt vaak onbedoeld is. Onder andere door het zonder enige ironie inzetten van de Wilhelm-gil, meerdere keren zelfs, maar echt vermakelijk is dat niet per se te noemen.

Wat zorgen baart, is het onrealistische, seksueel exploitatieve beeld dat de film van cosplayen schetst. Er wordt geen respect getoond naar de vrouwelijke cosplayers, en dat zou bewust of onbewust kunnen doorsijpelen naar de realiteit. Hierdoor zou het op conventies onveilig kunnen worden als mannen de taferelen in deze fictieve burlesk club verwachten. Deze onrealistische verbeelding van het cosplayen kan enkel schade toebrengen, en dat is nog wel het ergste aan deze verder toch al verschrikkelijke film.

Lost Cos is te zien bij Prime Video.