De ambitie van debuterend filmmaker Thomas Hardiman rijkt haast net zo ver als de elkaar de tent uit vechtende haarkunstenaars die hij portretteert. In wat aandoet als één lange take belanden we in het vervreemdende gekissebis van concurrerende kappers die proberen te achterhalen wie van hen een collega om heeft gebracht. Op wrede doch toepasselijke wijze: door het slachtoffer te scalperen.
In een regionale competitie draait het om de vraag wie binnen de haute coiffure de prijs in de wacht sleept voor beste experimentele kapsel. Als we de grote mond van kapper Cleve mogen geloven dan is zij een van de kanshebbers. De kappers zijn opgesloten in de kleed- en kapkamers van het complex, wachtend op de verhoren van de politie. We belanden middenin het conflict, met een minimum aan introductie.
De camera volgt de kappers, modellen en beveiligers die zich baden in fletse neonverlichtingen en veel pasteltinten die zo uit de jaren tachtig lijken te komen. Dat er sprake is van rivaliteit en dat ze elkaar het licht niet in de ogen gunnen, is een understatement. Hardimans cameraman hanteert een vaste hand en volgt de personages door de catacomben van het gebouw. Het duurt lang voordat enigszins duidelijk is wie wie is.
De regisseur gooit ons midden in de chaos. De moord is reeds gepleegd. Zowel zijn fysieke levenloze toestand als zijn persoonlijkheden moeten we afleiden uit de tweede hand. De aanwezige agenten krijgen we nauwelijks te zien. Door de ongebruikelijke combinatie van elementen en juist door de kunst van het weglaten heeft Hardiman een ongebruikelijke whodunnit gecreëerd.
De titel van Hardimans speelfilmdebuut verwijst uiteraard naar de figuur uit de Griekse mythologie. Ooit beeldschoon, maar verworden tot een monster kon je Medusa niet in de ogen kijken. Een blik van haar veranderde je in een klomp steen en haar kapsel bestond uit slangen. Het is een toepasselijke metafoor, want de kappers in Medusa Deluxe gunnen elkaar nauwelijks een blik waardig en stellen zich uiterst agressief naar elkaar op.
Toch positioneert Hardiman zijn komische thriller niet enkel op de onderlinge rivaliteit. Met dialogen die niet zouden misstaan in een film van Quentin Tarantino schetst hij een wereld die weliswaar draait om schoonheid, maar waarvan de lelijkheid afstraalt. Het sterke acteerwerk doet aan als improvisatie, alsof we getuige zijn van een documentaire. Enige structuur had niet misstaan. Veel personages komen pas in beeld nadat ze daarvoor uitvoerig over de tong zijn gegaan.
Helemaal indrukwekkend is het minimale budget dat Hardiman tot zijn beschikking had. Het is een knappe prestatie dat de filmmaker met zo weinig geld een unieke signatuur weet af te geven. De storm die na de moord opsteekt en eigenlijk al lange tijd sluimerde gaat feitelijk nooit liggen. Medusa Deluxe is hierdoor veel en overweldigend. Enkele rustmomenten, (zelf)reflecties en nuanceringen hadden niet misstaan.
De toon en dynamiek kunnen door de overdaad ervan gaan tegenstaan. Ondanks de meer dan uitstekende vertolkingen slaagt Hardiman er bovendien niet in om gelaagdheid in zijn personages aan te brengen. Had hij iets meer op de rem getrapt of gas teruggenomen dan was een evenwichtiger mix van genres ontstaan.
