Animatie heeft traditioneel gezien een kinderlijk imago. Hoewel veel volwassenen ook van animatiefilms en -series houden, zijn ze vaak gericht op families met kinderen. De recente successen van Rick & Morty, Invincible en Isle of Dogs bewijzen echter dat er meer in het genre zit dan kinderlijk vermaak. Met Unicorn Wars probeert Alberto Vázquez het kinderlijke imago van animatie te parodiëren. Met matig succes.
Een stel schattige teddyberen traint in een militair kamp, waar ze op een Full Metal Jacket-achtige manier worden afgemat. Zo bereiden ze zich voor op een strijd met eenhoorns. De sergeant schreeuwt en scheldt, terwijl de onervaren teddyberen zich vooral zorgen maken of ze er nog schattig uitzien. Teddybeer Azulin is hier het ergst in; hij compenseert zijn onzekerheden door anderen te vernederen, vooral zijn broertje Gordi.
Op het eerste gezicht is het wel grappig, deze christo-fascistische teddyberen. Alles in de animatie schreeuwt schattig; de felle kleuren, de namen van de teddyberen, de wezens in het magische bos en diverse andere dingen. Dat staat haaks op de duidelijk fascistische ondertoon van de militaire beren. De lieflijke ontwerpen geven de film een satirische ondertoon.
Helaas wordt al gauw duidelijk dat achter deze oppervlakkige satire verder niet zo heel veel zit. Goed doordachte grappen en kritieken maken veel volwassen animaties grappig. Dat ontbreekt bij Unicorn Wars; de humor is volledig afhankelijk van de oppervlakkige tegenstrijdigheden: de grofheid van het geweld ten opzichte van de lieflijke visualisatie en de 'schok' die dat met zich meebrengt.
Het helpt ook niet dat het verhaal ondergeschikt is gemaakt aan de schokervaring. De film besteedt meer aandacht aan het provoceren van de kijkers dan ze mee te nemen in een fantasiewereld. Daardoor duurt het eindeloos voordat de eenhoornoorlog echt begint, en eindigt de film voordat je er erg in hebt.
Pas wanneer met een gehavende Azulin naar een climax wordt toegewerkt lijkt de film voort te bouwen op de initiële gedurfdheid. Er zitten rappe ontwikkelingen in het verhaal met daadwerkelijk boeiende plotpunten. Daar raast de film helaas te snel doorheen, om vervolgens met een pretentieuze, ongepaste metafoor over de dualiteit van de mens te eindigen.
Het is te merken dat Alberto Vázquez veel energie heeft gestoken in het ontwikkelen van deze fantasiewereld, maar dat aspect komt onvoldoende naar voren. Een (mini)serie zou wellicht gepaster zijn voor dit verhaal, omdat de wereld dan beter tot zijn recht kan komen. Het idee van deze film is leuk, maar het eindresultaat onbevredigend.
Buiten de oppervlakkige kritieken en grappen heeft Unicorn Wars weinig te bieden. De teddyberen zien er leuk en kleurrijk uit, maar de eenhoorns zijn moeilijk uit elkaar te houden. Het lijkt alsof alle eenhoorns hetzelfde model hadden en dat daar kleine variaties op zijn gemaakt. Dat geeft de indruk geeft dat er onvoldoende budget was voor de karaktermodellen, want hetzelfde geldt voor verschillende andere wezens in het magische bos.
Dat animatie aan het veranderen is, is een positieve ontwikkeling. De grenzen van het genre zijn enkel afhankelijk van de fantasie en vaardigheden van de kunstenaars. Als er voldoende geld (en tijd) beschikbaar is voor het ontwikkelen van een goed verhaal in animatie, kunnen de grenzen van het vertellen van verhalen worden verlegd. Unicorn Wars laat die potentie zien, maar helaas ook hoe erg dat mis kan gaan.
