Regie: Pablo Lorraín | Scenario: Guillermo Calderón, Pablo Lorraín |Cast: Jaime Vadell (Augusto Pinochet), Paula Luchsinger (Carmen), Marcelo Alonso (Strigoi), Stella Gonet (Margaret), Catalina Guerra (Luciana), Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2023

In Pablo Lorraíns alternatieve kijk op de Chileense geschiedenis belichaamt de beruchte dictator Augusto Pinochet zijn bijnaam El Conde ('de graaf') volwaardig. Herrezen uit de dood als fascistische vampier terroriseert hij met zijn wandaden de mensheid van de Franse Revolutie tot en met zijn heerschappij in Chili na de liquidatie van Salvador Allende. Op zijn oude dag twijfelt hij erover definitief in zijn doodskist te stappen, totdat een schone non zijn ondode hart sneller doet slaan.

Onder begeleiding van een Brits klinkende voice-over, waarvan de bron later een verbluffende rol zal spelen, wordt de levensloop gevolgd van de Franse soldaat Pinoche. Vervloekt tot vampier op het slagveld verandert hij in een monster dat de gezichten van prostituees tot moes slaat, het afgehakte hoofd van Marie Antoinette steelt en bij talloze revoluties het bloed van de opstandigen gebruikt als welverdiende soldij. De soldaat klimt op tot generaal en weet Chili aan zich te onderwerpen, tot hij wordt gedwongen zijn dood (wederom) te ensceneren als het hem als stokoude maffioso te heet onder de voeten wordt.

Pinochets vijf hebzuchtige kinderen verschijnen ten tonele wanneer de fragiele vampier aangeeft zijn onnatuurlijke leven niet langer te willen voortzetten. Sterven na maanden aan uithongering wil echter niet lukken. Enkel zijn kille echtgenote kent de reden voor zijn schijnbaar onverklaarbare onsterfelijkheid. Verwikkeld in een affaire met de bloeddrinkende butler verlangt zij ernaar te leven als een bloeddorstig beest, een vloek die haar man haar misgunt. Na de aankomst van een non, gehuld in wit, op het mistige landgoed laait de vete om de erfenis op, samen met de lust van de graaf naar het verse vlees.

In anticipatie op het heengaan van de doodgewaande dictator is het de taak van non Carmen in de dubbelrol van boekhouder en exorcist om de administratie van de familie op orde te krijgen. Interviews met alle aanwezigen leggen een cocktail van schandelijke corruptie en brute moorden bloot, die de familie tot de machtigste van het land heeft gemaakt. De gemoedelijke licht-absurdistische stijl maakt de gelijkenissen tussen de bovennatuurlijke en bestuurlijke misstanden gemakkelijk te herkennen. De bombastische muziek, samen met de groteske cinematografie, zetten een duistere ambiance neer van jagen of opgejaagd worden.

El Conde verbeeldt een gehaat historisch figuur als een depressieve Dracula die door de straten van Santiago zweeft om zijn volgende slachtoffer te maken. Het concept van het kwaad als rode draad door de wereldgeschiedenis staat sterk overeind, maar het overbruggen van Pinochets voorgeschiedenis tot het allegorische einde gaat de film minder goed af. In meanderende dialogen bekennen personages hun zonden en ontmaskeren ze zich, levenden en ondoden gelijk, als monsters. Duidelijk is dat de geschiedenis aan herhaling onderhevig is, maar dat had niet zo hoeven zijn voor het plot, dat tot het gewelddadige slot maar weinig verandering bevat.

El Conde is nu te zien bij Netflix.