In het aandachtige, ingetogen drama Forever wordt een Deense familie getroffen door een onuitgesproken tragedie. Voor Line, de eigenlijke hoofdpersoon, valt de rouw om het verlies van een bloedverwant samen met de last van een onvervulde kinderwens. Hoe verenig je het verdrietige besef van eindigheid met het verlangen om juist nieuw leven voort te brengen?
In de openingsscène van Forever zitten Line en haar broer samen met hun ouders aan de ontbijttafel. De familie heeft iets te vieren, en dus is de stemming extra opgewekt; op de lekkernijen prijken Deense vlaggetjes en een kennis komt een zelfgemaakte cake brengen. Het is een terloops, bijna banaal tafereel: pas later wordt voelbaar hoe waardevol het moment was.
Line werkt bij een opvang van verstandelijk gehandicapten, waar haar glimlach en aandacht goud waard zijn voor een van de (uitgelichte) patiënten. Als in de huiselijke kring het noodlot toeslaat, verandert ook op het werk langzaam iets, en op termijn wordt het voor Line steeds moeilijker om de gebruikelijke rust in haar handelen te bewaren. Buiten werktijd bezoekt ze met haar partner Henrik het ziekenhuis, waar het stel wordt ondersteund en geadviseerd in Lines pogingen zwanger te raken.
Leven en dood komen zo in dezelfde periode samen, en dat zorgt voor versterkte en soms botsende emoties. Hoewel regisseur (en scenarist) Frelle Petersen zich concentreert op het verwerkingsproces van Line, worden de scènes met (en van) haar ouders even opmerkzaam aangepakt. Hoofdrolspeelster Jette Søndergaard liet zich al eerder door Petersen regisseren, en met succes: Onkel (in Nederland alleen op festivals vertoond) is op dramatisch vlak minstens zo subtiel.
De Deense maker houdt er een opvallende, beheerste regiestijl op na: de camera wijkt bij de statische shots nooit van zijn plaats, ook niet als het interieur de personages gedeeltelijk aan het zicht onttrekt. Geleidelijk worden de opduikende ramen, gordijnen en deurspijlen meer dan fysieke obstakels: ze versterken het idee dat de hoofdpersonages door de tragische omstandigheden moeilijker te doorgronden zijn. Alleen met het verstrijken van de tijd kunnen sommige wonden helen.
Dat verstrijken van de tijd komt ook tot uitdrukking in de schijnbaar willekeurige shots van de natuur en de loop van de seizoenen, die in hun bedrieglijke eenvoud toch iets zeggen over het complexe verwerkingsproces dat de familieleden doormaken. Forever gaat over mensen die het leven omarmen, maar niet om kunnen gaan met de wreedheid die in datzelfde leven besloten kan liggen. De film draagt geen oplossingen aan, maar kan misschien juist daardoor een stukje herkenbaarheid en troost bieden.
