![Marry My Dead Body [Netflix]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/h3lm8vsla6x9_hero.jpg)
Bij een zogeheten geestenhuwelijk wordt een overleden persoon gekoppeld aan een levende huwelijkspartner (of zelfs met een andere dode), wat vrij ongebruikelijke situaties opleverde in traditioneel China. In Marry My Dead Body krijgt dat in modern Taiwan een nieuw komisch jasje. De wens van een grootmoeder komt uit en haar overleden kleinkind kan alsnog trouwen. De clue daarbij is dat haar kleinzoon gay was, en dat zijn bruidegom een willekeurige man is die oma van straat heeft geplukt.
De homofobe politieagent Ming-han weet niet wat hem overkomt wanneer hij een rode envelop opraapt in een parkje en plots wordt overvallen door een groep oudere dametjes, met aan kop de oma van de overleden Mao. Zijn lot lijkt bezegeld: met het openen van de envelop heeft Ming-han toegezegd om in het geestenhuwelijksbootje te stappen met Mao. Het komische spookverhaal krijgt pas echt vorm na de absurde bruiloft, wanneer tijdens de huwelijksnacht Ming-han zijn zeepje laat vallen in de douche. Het spook Mao floept tevoorschijn en dreigt Ming-han's trouwe klopgeest te worden voor de rest van zijn leven.
Met de hoop dat Mao erna kan reïncarneren, helpt Ming-han hem om zijn laatste hartenwensen te vervullen die hem tijdens het leven zijn ontzegd. Acteur Lin Po-hung straalt op het scherm als extravagante homoman, en in de rol van conservatieve politieagent kan Greg Han-hsu weinig anders dan zijn hart openstellen voor zijn tegenspeler. Tijdens de rits aan uiteenlopende wensen is het hun chemie die de komediefilm zijn charme geeft, ondanks het gebrek aan duidelijke regie, een coherent script of enig budget voor acceptabele visuele effecten.
Zonder voorkennis van familierelaties in Oost-Azië kan het voor de kijker nog knap lastig worden tijdens Marry My Dead Body. Ming-han is continu over de vloer bij zijn schoonfamilie, waar Mao's vader weinig goeds te zeggen heeft over de seksuele voorkeuren van zijn zoon. Sinds 2019 is het homohuwelijk legaal in Taiwan, maar dat hield niet meteen in dat elke ouder zich erin kon vinden. Ming-han weet uitgekiend te schipperen tussen de traditionele verwachtingen van een schoonzoon en de wensen van zijn spookechtgenoot, waar de lol vaker in de nuances te vinden is dan in een humoristische situatie.
Gedurende de film komen de bovennatuurlijke gaven van Mao verder goed van pas tijdens het opsporen van de persoon die hem doodgereden heeft, en het oprollen van een grote drugsbaas. De situaties waar Ming-han en Mao in terecht komen, zijn vaak lekker fout en introduceren Ming-han op onschuldige wijze in het reilen en zeilen van de gayscene. De film neigt daarbij soms naar oprecht grappige slapstickscènes, maar raakt zichzelf vervolgens weer kwijt in een wirwar aan verhaallijnen en personages. Een einde, oftewel de reïncarnatie van Mao, lijkt er na meerdere keren uitstel haast niet meer in te zitten.
Marry My Dead Body laat het achterwege om een harde politieke boodschap te leveren en blijft hangen in het aaneenrijgen van geinige momenten. Het spookverhaal heeft wat weg van een politiefilm, horrorkomedie en queerfilm in één, met logischerwijs veel onduidelijkheid als gevolg. Voor de kenners is de Taiwanese sterrencast een goede reden om de film op te zetten; de rest zal het moeten doen met een lekker foute komedie over een geestige bromance.
Marry My Dead Body is te zien bij Netflix.
