Regie: Jonathan Halperin, Drew Takahashi | Scenario: Jonathan Halperin, Alex Ricciardi | Speelduur: 79 minuten | Jaar: 2022

Wijlen regisseur Harry Kümel was het niet eens met de Oscarwinst voor Chicago omdat hij vond dat de film de klassieke musicalstijl had vervangen door de snelle montage van moderne videoclips. Veel documentaires zijn tegenwoordig op die manier met hun tijd meegegaan door kijkers zonder aandachtsspanne tijdens gesprekken wat visueel voer te geven om hun aandacht erbij te houden. A Trip to Infinity is absoluut er zo een en dat is geen pluspunt.

Deze documentaire gaat over oneindigheid. Er komen wiskundigen, filosofen, kosmologen en natuurkundigen aan het woord die op hun manier hun passie voor en kijk op het onderwerp proberen uit te leggen. De meeste uitleg gaat gepaard met visuele ondersteuning in de vorm van animatie. En een keer zelfs poppenspel.

Wetenschap is magisch en kan zowel zaken verklaren als deuren openen naar nieuwe mogelijkheden, maar is ook kurkdroog. Daarom kreeg je in de serie The Big Bang Theory ook nooit te zien hoe de personages aan hun onderzoek werkten, maar enkel hoe ze in hun laboratorium van elkaar bezoek kregen om het over privézaken te hebben. Want als je gaat praten over wetenschap, is dat zowel boeiend als ijskoud.

Het concept van oneindigheid is fascinerend, maar wellicht niet geschikt om een documentaire over te maken. Het is een onderwerp waar wetenschappers zich in diverse -kunden bezig mee houden en waarover je tijdens een feestje of diner kunt filosoferen. Een camera richten op mensen die erover praten is misschien niet het beste idee.

De makers proberen het interessanter te maken door de verhalen visueel te ondersteunen. Dat is handig wanneer het klein wordt aangepakt, maar in A Trip to Infinity is het vaak te groots. Bolletje en lijntjes vliegen in het rond en maken allerlei patronen. Terwijl je daarnaar kijkt is het de bedoeling dat je luistert naar wat de sprekers zeggen, maar het werkt behoorlijk afleidend.

De documentaire lijkt te zijn gemaakt voor mensen die amper tot nooit over het onderwerp hebben nagedacht, maar tegelijkertijd ook voor degenen die hun aandacht er niet bij kunnen houden als ze te lang moeten kijken naar iemand die zittend op een stoel over een interessant onderwerp spreekt. Diverse aspecten van oneindigheid komen in rap tempo voorbij, elk met een andere vorm van animatie. Soms abstract, soms komisch.

Er wordt niet uitsluitend gesproken over wat men weet over oneindigheid, maar ook gefilosofeerd. Dat zijn de zwakste momenten, want er is weinig waar niet over te filosoferen valt. En filosoferen over oneindigheid kan ook oneindig lang doorgaan. Daardoor slaan de sprekers kortstondig paden in die niets meer met het onderwerp te maken hebben.

Het is veel mooier om te leren hoe wiskundigen en natuurkundigen het gegeven hebben toegepast in hun werk en wat voor resultaten dit heeft opgeleverd, maar zodra iets slechts oppervlakkig is geïntroduceerd gaat de documentaire door naar het volgende hoofdstuk. Er is een flink moment van onduidelijkheid wanneer een kosmoloog beweert dat je door een zwart gat kan gaan, terwijl men al weet dat een mens het niet eens overleeft om slechts in de buurt te komen van zo'n ding.

Als je nooit hebt nagedacht of gesproken over oneindigheid, dan geeft deze documentaire je voer voor toekomstige conversaties. Als je de film start met het idee dat je nieuwe dingen gaat leren over een onderwerp waar je enigszins mee bekend bent, dan zal hij teleurstellen. Het enige vermaak komt dan van leuke tekenfilmpjes.

A Trip to Infinity is te zien bij Netflix.