Eén leven, twee tijdslijnen. Anatomy of Time verkent de doorwerkende kracht die vroegere levenservaringen op het heden hebben. Gesitueerd in het buiten stedelijke gebied van Thailand raken twee verhaallijnen, van dezelfde persoon, verweven. De één speelt zich af in de dictatuur van de jaren zestig, de ander in de moderne tijd. Vol met rustige, ingetogen scènes blijft dit psychologische drama raadselachtig tot het einde, wellicht meer dan wenselijk is.
Terwijl het oude vrouwtje Maem haar gewelddadige echtgenoot verzorgt, herbeleeft ze haar eerdere levensfases. Als jonge plattelandsvrouw zat ze verwikkeld in de toenemende spanningen omtrent de militaire dictatuur en de communistische rebellen. Dit beïnvloedt ook haar liefdesleven. Wanneer een vredige riksjachauffeur haar het hof maakt, zet een meedogenloze legerleider hem opzij. Deze ijverige leidsman zal dan wel de levenspartner van Maem worden, maar strompelt vijftig jaar later zijn leven door als onteerde generaal. Tijdens zijn laatste dagen kan Maem enkel nog denken aan hun oude tijden.
Gelijk valt op hoe elk shot met precisie is samengesteld. De attributen en de set ogen authentiek, waardoor de lokale sfeer echt tot leven komt. De scherp gekozen positie van de personages ten opzichte van de camera zorgt daarbij voor een aantrekkelijke compositie. Desalniettemin doet dat niet af aan de natuurlijke uitstraling van het camerawerk. Doordat alles duidelijk op beeld te zien is lijkt het alsof de camera enkel waarneemt wat er in het echt gebeurt.
Doordat het verhaal langzaam ontwikkelt krijgen de details een belangrijke functie. De shots duren vaak lang zonder dat er veel op beeld afspeelt. Ook het gebruik van achtergrondmuziek blijft zeer minimaal. Hierdoor is het al gauw verleidelijk om de gedachten op nul te zetten en puur op te gaan in de kalme atmosfeer van de scènes. Om de verbanden tussen de twee tijdlijnen in te zien is het echter belangrijk juist goed op te letten. Doordat de verhalen namelijk zo rauw en observerend in beeld komen, zijn het de subtiele onderdelen die het inzien van samenhang mogelijk maken.
Uiteindelijk is het dus aan de kijker zelf om de puzzelstukjes bij elkaar te rapen. Voor de één kan dit een diep begrip oproepen voor de psychologische toestand van Maem, voor de ander kan het juist te impliciet zijn om echt chocola van het verhaal te kunnen maken. Hoe het ook zij, wat extra handvatten tot een nadrukkelijkere kijk op de achtergrond van de oude vrouw hadden niet misstaan. Het is dan misschien wel de bedoeling dat haar ingewikkelde gedachtestroom ongrijpbaar blijft, maar dat zorgt eveneens voor een film met meer losse touwtjes.
