Na The Souvenir en The Souvenir: Part II is Joanna Hogg terug met een film over Julie en haar moeder Rosalind. The Eternal Daughter staat compleet op zichzelf en is qua toon en stijl heel anders dan de eerste twee delen in deze karaktertrilogie. Julie is opgegroeid en gaat samen met haar moeder Rosalind naar een hotel, het vroegere huis waar haar moeder opgroeide. Daar moeten beide personages hun herinneringen aan vroeger verwerken.
The Eternal Daughter is niet zomaar een karakterstudie, maar hult zich in een dikke laag mist in de traditie van klassieke spookverhalen. Het is fijn om een dergelijk specifiek genre weer eens op het grote scherm te zien. Joanna Hogg maakt duidelijk dat er geen jumpscares voor nodig zijn om de kijker een angstig of op zijn minst unheimisch gevoel te bezorgen. Het is allemaal niet verrassend, krakende deuren en schimmige verschijningen achter ramen, maar zeer effectief. De receptioniste die zich constant onaangenaam gedraagt tegenover Julie kan zeker meedingen naar een prijs voor goede schurk.
In de vorige twee films speelde Tilda Swinton de rol van Rosalind en vertolkte haar echte dochter (Honor Swinton Byrne) dochter Julie. Nu neemt Swinton beide hoofdrollen op zich. Het is niet de eerste keer dat ze een dubbelrol speelt en het is duidelijk waarom. Haar acteerwerk is even goed als altijd en na verloop van tijd vergeet je dat het een en dezelfde actrice is die twee rollen vertolkt. Swinton weet de spanning tussen moeder en dochter op een subtiele manier op te bouwen, want naast de liefde er is ook iets dat schuurt.
Het belangrijkste personage in de film is het landhuis/hotel. Naast de onheilspellende mist die opdoemt, is er een bijna constant aanhoudend gefluit van de wind, krakende deuren en klapperende ramen. Je verwacht voortdurend een echt horrormoment inclusief jumpscare, maar dat gebeurt niet. In plaats daarvan kruipt de spanning onder je huid. Uiteindelijk leidt dit tot een catharsis als kers op de taart van de karakterstudie, Hogg sluit af met een verrassend einde.
Het is te hopen dat de samenwerking tussen Hogg en Swinton nog voort mag blijven duren. Hogg bewijst dat ze haar karakterstudies ook goed neer weet te zetten wanneer ze zich aan een ander genre waagt. Ze mag wel wat meer ouderwetse genres uit het slop halen, dan brengt ze wat welkome diversiteit aan in het huidige filmlandschap.
