Regie: Calmatic | Scenario: Kenya Harris, Doug Hall, Ron Shelton| Cast: Sinqua Walls (Kamal), Jack Harlow (Jeremy), Teyana Taylor (Imani), Laura Harrier (Tatiana) , e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2023

In 1992 zagen we Woody Harrelson en Wesley Snipes in de basketbalfilm White Man Can't Jump, een sportkomedie waarin straatbasketbal en raciale spanningen onder de loep werden genomen. Het origineel wist komedie te gebruiken om gevoelige onderwerpen aan te snijden, maar de remake met Jack Harlow en Sinqua Walls is hiervoor te voorzichtig. Waar de film uit 1992 vol zat met trash-talk en opnaaierij, pakt de nieuwe versie het onderwerp aan met fluwelen handschoenen.

Dat betekent niet dat er helemaal geen sociaal commentaar in de film verwerkt is. Het is een verhaal over twee mannen die op het oog uit verschillende werelden komen, maar eigenlijk meer gemeen hebben dan ze denken. Ze realiseren zich uiteindelijk dat ze niet zo heel veel verschillen, en dat ze beter af zijn als vrienden. Diepgaande materie is het niet, maar daar is de toon van de film dan ook niet naar.

White Men Can't Jump (2023) leunt zwaar op de achtergrondverhalen van de hoofdpersonages: De zwarte Kamal was een gevierd basketballer op de middelbare school, en de witte Jeremy is een speler uit de arbeidersklasse die wordt geteisterd door oude blessures. Gedurende de film worden we er constant aan herinnerd wie de jonge basketbalvrienden ooit waren, en wat ze hebben moeten doorstaan om te komen waar ze zijn. Via flashbacks zien we hoe Kamals vader hem teveel druk oplegde, wat resulteerde in een bijna lullige confrontatie die hem zijn carrière als professioneel basketballer heeft gekost. Jeremy moet het echter doen met een aantal close-ups van zijn operatielittekens.

De feelgood-sfeer van de film ontneemt de personages een bepaalde onzekerheid, of op zijn minst het drama van elk potje basketbal, want echt verliezen doen ze niet. Door de personages in plaats daarvan te belasten met zwaarbeladen en toch onderontwikkelde achtergrondverhalen doordrenkt van wrok, tragedie en onvervulde dromen, ontstaat aan het einde van de film een catharsis die niet wordt ondersteund door de voorgaande honderd minuten aan doelloze driepunters.

De discussie of remakes überhaupt gewenst zijn is natuurlijk eigenlijk irrelevant. De film is gemaakt, of we het nu leuk vinden of niet, maar in het geval van White Men Can't Jump roept het wel de vraag op: Waarom nu? We leven in een tijd waarin raciale spanningen in de Verenigde Staten hoog oplopen. Een goede reden om een cult-klassieker die dit onderwerp op luchtige wijze bespreekbaar maakt nieuw leven in te blazen, maar als je dit verhaal vervolgens laat verwateren tot een weinig inspirerend verlossingsverhaal, blijft het onduidelijk waarom we deze film zouden moeten kijken in plaats van het origineel.

White Men Can't Jump is te zien bij Disney+.