Verleden jaar speelde Saim Sadiq zich op diverse filmfestivals terecht in de kijker met zijn Joyland. De film werd een favoriet bij de bezoekers van Film Fest Gent, maar de mooiste prijs volgde in Cannes met de felbegeerde Queer Palm.
Dit holebi-drama gaat dan ook over een jonge man die op zoek is naar zijn seksuele identiteit en op een heleboel belemmeringen stuit. Gelukkig blijft de zoveelste ellendeporno de kijker bespaard, want Joyland is vooral een belevenis voor het oog. Door de muziek, door de setting maar vooral door de unieke blik die Sadiq biedt in het Pakistaanse nachtleven.
Saim Sadiq kiest voor een zeer bruisende manier van filmen die afwijkt van de meeste films uit het holebi-genre. Hij voelt daardoor aan als een MGM-musical met Pakistan als setting en het nachtleven aldaar.
De film draait om Haider, een moslim die nooit verder keek dan de grenzen van zijn dorp. De man volgt strikt de regels van de islam en dient als gezinshoofd een voorbeeldrol te spelen voor zijn zwangere echtgenote Mumtaz. Alles verandert wanneer de man een baan moet zoeken buiten de stad.
Nadat hij van de ene ontgoocheling in de andere valt, krijgt hij vanuit het niets een job aangeboden in een exotische dansclub in Joyland, het oudste pretpark van Lahore. Haider weet dat hij hier thuis niet mee weg kan komen en maakt zijn gezin wijs dat hij aan de slag kan als theatermanager, ook al is hij in werkelijkheid een achtergronddanser van de populaire transseksueel Biba.
De nieuwe job zet de jonge kerel aan het denken over wat hij wil in zijn leven, maar vooral begint hij te worstelen met zijn seksuele identiteit. Eerst kijkt hij met een machogevoel neer op het wereldje van de transseksueel, maar de minachting slaat om in liefde met alle gevolgen van dien.
Saim Sadiq kent het transseksuele wereldje door en door en dat is zeer goed te merken. De film heeft het weliswaar over de typische problemen die aanwezig zijn in zowat elke holebi-film, maar het is tegelijkertijd een intiem en flamboyant portret van iemand die op zoek gaat naar zichzelf.
Met Joyland overtreft Sadiq zijn veelgeprezen, thematisch verwante kortfilm Darling. Ondanks de luchtige ondertoon die geaccentueerd wordt door de vrolijke muziek en het kleurrijke nachtleven van de transdansers schuwt de cineast de bikkelharde scènes niet die voor een echte stomp in de maag zorgen.
Joyland haalt zware thema's van de plank, maar oogt dankzij de humor en de sprankelende achtergrond eerder als een festijn dan als een tragedie. De nieuwe van Saim Sadiq is dan ook een holebi-film vol liefde voor iedereen.
