Freddie is ongepland in Seoul beland. Ze is als baby vanuit Korea geadopteerd en naar Frankrijk gegaan. Wanneer iemand haar vraagt of ze haar biologische ouders gaat zoeken, kijkt ze die persoon aan alsof dat het raarste voorstel ooit is. Haar antwoord is dan ook ontkennend, maar iets later staat ze bij adoptiebureau Hammond op de stoep. Haar vader en moeder worden gelokaliseerd. Alleen haar vader wil contact met haar. Dat pakt behoorlijk teleurstellend uit. Desondanks blijft Freddie in Seoul hangen.
Freddies verblijf in Seoul wordt opgebroken door tijdsprongen. Elke keer dat de kijker Freddie op een nieuw punt in haar leven ziet, is ze anders. Toch zijn het dezelfde, wat onduidelijke motivaties die haar drijven. Ze lijkt zich van haar omgeving af te willen zetten, maar ook een bepaalde warmte te verlangen. Ji-min Park vertolkt Freddie overtuigend. Ze zet niet alleen qua uiterlijk maar ook in haar hele houding telkens een nieuwe leeftijdsfase neer en brengt geloofwaardig de ontwikkeling van het personage over. Het gebruik van close-ups benadrukt haar ongrijpbare en genuanceerde gezichtsuitdrukkingen
Freddies ontwikkeling wordt voor een belangrijk deel gestuurd door haar identiteit. Ze bevindt zich als Frans-Koreaanse in een grensgebied. Wanneer ze haar adoptiemoeder videobelt tijdens haar vakantie in Korea geeft die aan dat ze het raar vindt dat haar dochter zo plots naar Seoul gegaan is en dat ze dat eigenlijk samen zouden doen. Aan de andere kant krijgt Freddie van de mensen in Korea de hele tijd te horen dat ze Koreaans is en daar zou moeten blijven, waar ze consistent op reageert dat ze Frans is en terug zal gaan.
Deze conflicterende gevoelens komen met name sterk naar voren op momenten dat Freddie niet aan het woord is maar haar lichaam laat spreken. Een lange dansscène in combinatie met het perfecte nummer op de achtergrond zorgt voor een kippenvelmoment. Sowieso dragen de gehele score en soundtrack veel bij aan het gevoel waarmee de film de kijker achterlaat. Het maken van muziek speelt een kleine, maar belangrijke rol.
Ondanks dat alles houdt de film de kijker wat op afstand, want Freddies daden zijn soms lastig te begrijpen en door de tijdsprongen blijft het verhaal fragmentarisch. Dat is niet per se negatief, de film vervalt zo niet in sentimentaliteit of afgezaagde clichés, maar het kan er wel voor zorgen dat Return to Seoul niet op iedereen een onuitwisbare indruk achterlaat. Het sprankelende debuut van actrice Park springt er dus meer uit dan de beheerste en vakkundige regie van Davy Chou.
