Regie: Alessandro Aronadio | Scenario: Renato Sannio, Alessandro Aronadio | Cast: Edoardo Leo (Dante), Barbara Ronchi (Alice), Massimo Wertmüller (Marcello), Francesca Cavallin (Francesca), Mario Sguegila (Valerio), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2022

Bij twintigers begint er al iets te knagen, bij dertigers is het al merkbaar, bij veertigers is het onontkoombaar: hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd voorbij vliegt. Daar zijn verschillende theorieën voor, maar geen geneesmiddel. Met Era Ora is er in ieder geval een film over, die op bepaalde momenten erg komisch is maar het voornamelijk op drama gooit.

Op Dantes veertigste verjaardag doet hij precies wat hij de laatste jaren deed: zijn werk voorrang geven. Hij maakt amper tijd vrij voor zijn relatie, familie en vrienden. Als hij de volgende dag ontwaakt blijkt er een jaar voorbij te zijn gegaan en is het zijn eenenveertigste verjaardag. Dante heeft geen idee hoe dit mogelijk is of wat hij daar aan kan doen, maar voortaan zijn verjaardagen de enige dagen waarop hij bewust leeft. Alles gaat aan hem voorbij, en het belangrijkste is dat hij niet blij wordt van het verloop van zijn leven.

Op de eerste dag dat het mis gaat, maken de scenarioschrijvers het zich meteen lekker makkelijk: Dante communiceert niet wat er gebeurt, hij stottert er onbedoeld omheen, want dat geeft een makkelijke doorgang naar de rest van het verhaal. Enige tijd later vertelt hij het wel aan zijn beste vriend, maar dan op een manier die niemand serieus zou nemen en al helemaal niet deze alcoholistische cynicus. Flauw en lui geschreven.

De promotie toont grappige beelden, Era Ora wordt verkocht als een komedie. Maar ondanks dat er grappen in zitten waar hardop om gelachen kan worden, is dit toch meer een drama. Veel meer zelfs, want het ongecontroleerde verloop van Dantes leven is niet prettig en hij doet er ook bar weinig aan om het tegen te gaan. Hij neemt niet eens de moeite om de memorabele naam van zijn eigen kind te onthouden.

De boodschap is duidelijk, die wordt zelfs letterlijk uitgesproken in het eerste half uur: na je veertigste begint het leven in rap tempo aan je voorbij te vliegen. En Dante blijft op de automatische piloot maar voorrang geven aan werk. De oplossing om uit deze tijdsprongen te komen ligt daardoor ook erg voor de hand.

Era Ora is een omgekeerde Groundhog Day en komt ook tot dezelfde conclusie. Verbeter jezelf als mens en geniet meer van het leven. Deze levensles geldt vreemd genoeg wel alleen voor Dante. Zijn beste vriend heeft opeens een heftige gezondheidskwestie, maar paft en zuipt er even later weer op los. Maar ach, die man is slechts een komische noot dus telt thematisch niet echt mee.

Het basisgegeven van slechts een dag per jaar bewust meemaken zorgt er wel voor dat Era Ora een redelijk interessante zit is. Die wel een kwartier korter had mogen zijn, want de boodschap komt eerder aan dan bij Dante zelf. Maar toch wekt het uitgangspunt nieuwsgierigheid op: waar gaat dit naartoe, hoe pakt het uit?

Dat de dagen, maanden en jaren in hoger tempo voorbij lijken te gaan naarmate je ouder wordt is een triest maar niet bijzonder diepzinnig gegeven. Het is leuk dat er een film over gemaakt is, en begrijpelijk dat daar niet veel gelaagdheid uit te halen valt. Ook acceptabel is dat geen van de personages zichtbaar veroudert. De dan verplichte grijze lokken en neprimpels zouden vast afleiden.

Era Ora is te zien bij Netflix.