Liant la Troca is niet zomaar een dansgroep. Het Catalaanse danscollectief bestaat uit leden met fysieke beperkingen. Dat is zeker geen reden om medelijden met ze te hebben. Sterker nog, als je de voorstellingen ziet en je huilt omdat je het zo dapper vindt hoe de spastische, kreupele en rolstoelrijdende dansers zich op het podium laten zien, dan mag je direct weer naar huis. De leden van Liant la Troca dansen om zich te uiten. Niet om zielig te worden gevonden.
Jos de Putter en Clara van Gool zagen in het collectief een mooie documentaire. In A Way to B combineren ze de danssegmenten met de persoonlijke verhalen van de dansers. De uitvoeringen zien er best aardig uit en het is indrukwekkend hoe iedereen zich de choreografie eigen maakt. Probeer eens je weg op het podium te vinden als je niets kunt zien. Het portret van de opmerkelijke dansgroep komt pas echt tot leven als de leden zelf aan het woord komen.
Want wie zijn zij nou eigenlijk, die de kunstzinnige dansstukjes uitvoeren? Welke anekdotes schuilen achter de beenloze kerel in de rolstoel, de spastische vrouw die de woorden uit haar mond moet persen en de straatartiest die van zijn rolstoel een hulpstuk in een straatvoorstelling heeft gemaakt?
Het zijn verdrietige, depressieve maar ook vrolijke verhalen. Kleine stukjes menselijke geschiedenissen die gaan over hoop, vallen en opstaan, de wreedheid van de maatschappij en onverwachte liefde. Iedereen heeft moeten knokken voor erkenning, voor het gevoel om te mogen bestaan. Het is ronduit pijnlijk hoe de medemens kan reageren op dit soort handicaps.
Je zou de documentaire kunnen zien als een prachtig mozaïek van kortverhalen, jammer genoeg komt niet iedereen uitgebreid aan de beurt. Alsof er stukjes op de montagetafel bleven liggen. Zonde, want zo voelt A Way to B soms wat schetsmatig, als een tekening die op enkele plekken nog uitgewerkt had moeten worden.
Ook wat achtergrond over Liant la Troca zelf zou fijn zijn geweest. Wanneer is deze groep gestart? En met welk doel? Hoe zijn de leden bij de groep gekomen, hoe zit het met de onderlinge verhoudingen? De man die de groep aanstuurt krijgt nauwelijks een gezicht.
A Way to B lijkt voornamelijk geïnteresseerd in het overbrengen van een goed gevoel. Daar is natuurlijk niets mis mee en het is ook zeker de moeite waard om deze documentaire te bezoeken. Maar het had wel wat dieper gemogen. Scherper. De leden van Liant la Troca, stuk voor stuk podiumbeesten voor wie het toneel hun tweede huis is, verdienen meer dan anderhalf durende 'feel good'.
