Na bijna een eeuw is Winnie de Poeh eindelijk publiek domein. Disney heeft nu niet meer de exclusieve (film)rechten op de gele knuffelbeer. Dus wordt er meteen een bloederige horrorfilm van gemaakt. Oorspronkelijk zou de film, met een budget van slechts enkele tienduizenden dollars, maar één bioscoopvoorstelling in de VS krijgen. Maar nadat de marketingcampagne viraal ging, krijgt deze duidelijke 'meme'-film alsnog een wereldwijde release.
De film opent met een aantal griezelig minimalistische tekeningen, die een kort overzicht geven van de relatie tussen Christopher Robin en Poeh & co. Net als in veel andere Winnie de Poeh-verhalen verlaat Christopher zijn vriendjes om naar school te gaan. Maar ditmaal gaat Christopher studeren en keert niet terug. Om niet te verhongeren, gaan Poeh en zijn vrienden op jacht naar mensenvlees. Het gevolg: een extreem bloederige horrorfilm.
De catch van deze horrorfilm is dat het een 'slasher' is met een geliefd kinderfiguur. Dat is vrijwel het enige dat deze film te bieden heeft, en daar wordt aardig mee gespeeld. De film neemt zichzelf niet bijzonder serieus, wat een zwart-komische toon oplevert. Dat zelfbewustzijn is maar goed ook, want om te zeggen dat Blood and Honey goed gemaakt is zou een keiharde leugen zijn.
Regisseur Frake-Waterfield heeft in zijn carrière tot nu toe alleen maar goedkope 'spoofs' gemaakt: parodieën die andere films en genres belachelijk maken. Blood and Honey is praktisch een spoof van de slasher-film, maar dan met Winnie de Poeh. De geluidsmontage is om van te huilen, het script zit vol plotgaten en frustrerende logica, de personages zijn hilarisch oppervlakkig, het acteerwerk is op zijn best uitermate matig en soms lijken complete scènes en dialogen te ontbreken.
Heel erg is dat niet, want Winnie de Poeh martelt mensen en daar draait het om. In dat opzicht is Blood and Honey best bevredigend; de film is extreem gewelddadig en bloederig, dus wie op zoek is naar een Saw-achtige film zit hier goed. De kostuums van de knuffeldieren vertonen sterke Leatherface-trekjes, maar ontstijgen nooit het niveau van mannen in cosplay-pakken.
Winnie the Pooh: Blood and Honey zit op het randje van het niveau van The Room en Neil Breen-films. Een waardeloze film, maar heerlijk vermakelijk. Er zit geen bijzondere visie achter de grote hoeveelheid clichés, maar het is wel duidelijk dat er veel plezier zit achter het ruïneren van de jeugdnostalgie van zo veel mensen.
