Regie: Jonah Hill | Cast: Jonah Hill, Phil Stutz, Sharon Lyn Chalkin, e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2022

Met Stutz verfilmt Jonah Hill zijn eigen traject bij een therapeut. Op papier lijkt dit idee garant te staan voor een hoop narcisme, maar de uitvoering blijkt opvallend eerlijk en integer. Hill poogt met het publiek maken van zijn privéperikelen de ideeën van zijn therapeut Phil Stutz bij de kijker te introduceren. Dat pakt goed uit: Stutz lijkt gemaakt voor de camera en weet op een speelse en vriendelijke manier zijn theorieën te presenteren.

Hill is ver gekomen sinds zijn doorbraak in Superbad. Toch heeft deze rol hem lang achtervolgd en werd hij nog jaren getypecast als het grappige dikkertje. Hollywood was hierin karakteristiek meedogenloos en ook in interviews en talkshows moest Hill het vaak ontgelden. Dit alles heeft hem op een zoektocht gebracht langs verschillende psychologen en therapeuten, maar hij is blijven hangen bij Stutz. De documentaire krijgt zo een enorm persoonlijk karakter, maar weet de wijsheden van Stutz altijd om te vormen naar algemene levenslessen die ook voor anderen toepasbaar zijn.

Stutz is geweldig om naar te kijken. Hij beschikt over een bijna vaderlijke vriendelijkheid, maar is ook bijzonder grofgebekt en grappig voor een kwetsbare oude man die aan Parkinson lijdt. De therapeut is enorm ad rem en zijn theorieën bieden zowel Hill als de kijker waardevolle levenslessen. Ze worden bijzonder goed gekoppeld aan ervaringen uit zijn eigen verleden, waardoor duidelijk wordt hoe hij op deze inzichten is gekomen.

Hill en Stuz hebben een bijzonder goede chemie en het onderlinge respect is goed merkbaar. Hills bewondering en liefde voor Stutz is bijna voelbaar en het is duidelijk dat Stutz ook veel om Hill geeft. De twee zijn daarnaast amicaal en maken vaak grappen over en met elkaar. Het is bij deze momenten goed om te zien dat Hill ook rake, intieme vragen probeert te stellen aan zijn therapeut; iets dat normaal in een dergelijke situatie niet gebeurt.

De peinzende blikken en goed doordachte antwoorden zijn vaak bruggen naar nieuwe levenslessen van Stutz. Deze structuur maakt het verhaal vloeiend en organisch. De gesprekken tussen de twee gaan vaak over kwetsbaarheid en het wel of niet willen laten zien hiervan. Bij beiden zijn er vaak genoeg gedachtewisselingen en bedenkingen te zien, waardoor het geheel zeer authentiek overkomt.

Wat bijdraagt aan die authenticiteit is de deconstructie van Hill, die wordt doorgetrokken naar het maken van de documentaire zelf. Er zijn momenten die doen denken aan The Rehearsal, waarbij het doek wordt weggetrokken en de kijker een kijkje achter de schermen wordt gegund. Dit werkt verfrissend en zorgt soms voor een onverwachte wending die ook weer in het thema van kwetsbaarheid past.

Hoe leuk de gesprekken tussen de twee ook zijn, helaas gebeurt er verder niets. Dit kan bij tijden een tikkeltje saai worden. Het vergt dan ook wat geduld om anderhalf uur naar een gesprek te blijven kijken. Daarbij wekt het filmen in zwart-wit niets toe aan het geheel, waardoor deze keuze een wat pretentieuze indruk maakt.

Toch is de integriteit en oprechtheid genoeg om deze sessie bij Stutz tot een goed einde te laten komen. De man en zijn levenslessen zijn erg interessant en Hill weet op de juiste plekken te graven om tot mooie inzichten te komen. Qua inhoud zit het met Stutz helemaal goed, maar de uitvoering had iets spannender gemogen.

Stutz is te zien bij Netflix.