Vandaag de dag is het niet meer zo moeilijk om een visueel degelijke animatiefilm af te leveren. In het verleden waren de financiële en technische middelen vooral voorbehouden aan de grote studio's, maar inmiddels kan elke kleine producent met een legertje krachtige computers een animatiefilm uit de grond stampen. Het gevolg is dat veel titels er visueel vergelijkbaar uitzien. Het kwalitatieve onderscheid zit hem dus niet meer in de looks maar in de inkleding van het verhaal en de uitwerking van de personages.
Dat het gebrek aan creatieve mankracht kan uitmonden in een vlakke en weinig verheffende invuloefening bewijst het van oorsprong Duitse Moonbound. De vierde animatiefilm van Ali Samadi Ahadi baseerde hij op het Duitse sprookjesboek Peterchens Mondfahrt van rond de Eerste Wereldoorlog. Hij sleept er echter zoveel zaken bij dat het tot wanorde leidt. Dat levert een hyperactief en overvol avontuur met gebrek aan rustmomenten op.
Net als in het oorspronkelijke boek van Gerdt von Bassewitz komen twee verhaallijnen en invalshoeken samen. De jonge vaderloze Peter droomt ervan om net als zijn overleden vader astronaut te worden en af te reizen naar de maan. De jongen heeft heel wat te stellen met zijn fantasierijke zusje Anne, die maar moeilijk werkelijkheid en verbeelding van elkaar kan scheiden.
Daarnaast is er de oude meikever Meneer Zoemerman die zijn nageslacht vertelt hoe hij niet alleen een zesde arm heeft moeten missen maar ook zijn vrouw. Het insect moet op zoek naar twee mensenkinderen met pure inborst om eega en ledemaat terug te vinden. Hij komt in aanraking met Peter en zijn zusje om de missie in gang te zetten. Als Anne tijdens deze zoektocht wordt ontvoerd naar de maan ontstaat een race tegen de klok.
In het tjokvolle en drukke verhaal haalt Samadi Ahadi er een boel randzaken bij in een wanhopige poging om de boel meer diepgang te geven. Het gevolg is dat er ontegenzeggelijke vergelijkingen met andere animatiefilms, vooral die van Pixar opdoemen. Zo zijn Peter en Anne onlangs verhuisd, kunnen ze maar moeilijk aarden en worden ze getreiterd door een stel pestkoppen. Het doet denken aan de premisse van Inside Out. De aanwezige insecten doen denken aan A Bug's Life en de kleine Anne lijkt zo uit Monsters Inc. te zijn ontsnapt.
In zijn dubbele zoektocht komt Peter in aanraking met een veelvoud aan kleurrijke personages die vooral als excuus voor onoverzichtelijke actiescènes fungeren. Zo maken we kennis met een Nachtelf, Klaas Vaak, maanmeisjes, agressieve maanpoedels en de vijf natuurgeesten die met elkaar de strijd aangaan. Het is simpelweg te veel om in amper anderhalf uur te verteren.
Visueel valt er weinig op Moonbound af te dingen, maar er gaat een onrustig gevoel vanuit dat maar niet kan wennen. Voor jeugdige kijkers die verder willen gaan dan alleen mooie plaatjes kijken en ook daadwerkelijk het verhaal willen volgen is dit te veel om te verwerken. Nu wil je niemand een nóg langer animatievehikel aandoen, maar Samadi Ahadi had het oorspronkelijke boek moeten beperken tot de hoofdzaken of er desnoods een tv-serie van moeten maken. Hij heeft nu een zwabberend allegaartje afgeleverd waar maar weinigen het geduld voor zullen kunnen opbrengen.
