Tijdens een doodnormaal familiediner komt vader Jan met het schokkende nieuws dat hij bezig is met medicatie om zijn leven te beëindigen. Pink Moon volgt het verhaal van dochter Iris die deze emotionele klap probeert te verwerken. Terwijl haar vader en broer erg zakelijk en beschaafd met deze beslissing omgaan, heeft Iris moeite om de keuze van haar vader te begrijpen en te accepteren. Wat volgt is een emotioneel verhaal met momenten tussen vader en dochter die zowel aandoenlijk als hartverscheurend zijn.
Een grote bijdrage aan de emotionele lading van de film is het tempo. De allereerste scène legt meteen het plot voor de kijker neer: vader Jan is bezig met medicatie voor zelfdoding, Iris heeft hier geen begrip voor en vindt het niet eerlijk dat hij dit niet van tevoren heeft besproken. De personages en hun kijk op de situatie worden glashelder gepresenteerd. Vervolgens spendeert de film vrijwel de gehele verdere speelduur aan Iris en haar emotionele reis naar begrip voor de keuze van haar vader. De kijker wordt goed meegenomen in alle complexe gevoelens die door Iris heengaan.
Een ander aspect dat bijdraagt aan de emotionele toon van de film, is de goed geplaatste humor. Dit maakt het serieuze en zware onderwerp net wat luchtiger en creëert een mooi contrast met de dominante emotionele scènes. De film is erg zelfbewust van de emotionele impact op de kijker, maar gaat hier goed mee om. Richting einde gaan vader en dochter samen op reis en ontstaat een soort emotionele adempauze.
Hoewel deze adempauze op een heel gepast moment komt, schiet de film zichzelf een beetje in de voet daarmee. Want meteen daarna volgt een emotionele climax die niet helemaal lekker landt. De kijker heeft immers net een emotionele break gehad. Je hoopt meer begrip te krijgen voor Jans keuze, maar dit gebeurt helaas niet. Daardoor is het moeilijker om sympathie voor hem op te brengen. Het vergemakkelijkt daarentegen wel het sympathiseren met Iris aangezien zij het ook nog steeds niet volledig kan begrijpen.
Pink Moon is een emotioneel verhaal dat de kijker goed meeneemt op Iris' zoektocht naar begrip voor haar vader en antwoord op de vraag: waarom? Dit is te danken aan de indeling van de film, maar ook aan het fenomenale acteerwerk van Julia Akkermans en Johan Leysen. Ondanks hun frustraties is er een goede chemie en zelfs sprake van een tedere vader-dochterrelatie. De eerste emotionele climax mag dan niet helemaal lekker landen, voor het einde is een doosje tissues zeker aan te raden.
