Een dag na de begrafenis van haar man Ahmed ontdekt Mary Hussain dat hij er een minnares op nahield. Dat maakt het extra moeilijk zijn dood een plek te geven. Mary besluit de vrouw in kwestie op te zoeken aan de andere kant van het Kanaal. Deze Geneviève neemt Mary na een dubieus misverstand rondom haar hoofddoek in dienst als hulp in huis. Daar staat Mary nog een schok te wachten. Een confrontatie blijft uiteraard niet uit.
De ietwat wankelende opzet zorgt voor te verwachten ontwikkelingen wanneer Mary zich onmisbaar maakt voor Geneviève en haar zoon Solomon. Veelzeggend is een scène waarin ze het vertrouwen van Solomon wint en hem leert hoe een Pakistaanse curry te eten. Het emotionele broeipunt blijft echter vlak, omdat de twee geliefden van Ahmed te veel als los zand aanvoelen.
Joanna Scanlan komt als Mary broos over met een blik die continue zoekt naar houvast. Eenzaam tuurt ze naar de zee, met haar telefoon aan de oren gekluisterd om continue Ahmeds laatste voicemail te beluisteren. Zelfs als ze actie onderneemt om het dubbelleven van haar man te ontdekken blijft ze de kat uit de boom kijken. Haar ingetogen spel intrigeert met de passende fragiliteit, maar het zorgt voor fletse interacties met de andere personages. Haar stille rouw breekt nooit door de achtergrond heen.
Zo doven de spanningen tussen de drie ondanks de zorgvuldige opzet uit als een nachtkaars. In tegenstelling tot de enerverende ontknoping van een familiegeheim in Mike Leighs Secrets & Lies houdt regisseur Aleem Khan het in zijn eerste speelfilm vlak in plaats van uitvoerig in te gaan op een ieders perspectief.
Vaak komen de scènes erg uitgedokterd over in plaats van organisch voortkomend uit de interacties. Khan vangt Mary dikwijls in deurposten of positioneert haar nauwkeurig ten opzichte van moeder en kind. Tegen al die strakke kadrering ketst Mary's rouw af, alsof ze voor het rouwproces puur op haarzelf is aangewezen op een enkele warme festiviteit binnen de Pakistaans-Engelse gemeenschap na. Om dat nog maar eens te onderstrepen schiet cameraman Alexander Dynan elk beeld met een sobere helderheid waar alleen Scanlans turende blik uit spat.
Ahmed draaft alleen op in een alledaagse opening om het huwelijksgeluk te duiden, maar zijn afwezigheid leidt tot weinig in de tegenvallende ontknoping. Die benadrukt nogmaals de tekortkomingen. Het geheel voelt te rudimentair aan, als schetsen voor een snijdend drama gebaseerd op een nogal gekunstelde premisse. Zoals Mary overal afwacht met vragende blik, zo lijkt ook After Love te wachten op een aha-erlebnis die voorbijschiet zonder dat iemand er erg in heeft.
