Gouden Beer-winnaar Alcarràs dompelt de kijker onder in het leven van een Spaanse familie gedurende een zomer die een kantelpunt markeert. Als hij eindigt, zullen de familieleden hun land vol perzikbomen kwijtraken omdat er nooit een contract is getekend dat vermeldt dat zij de wettelijke eigenaars zijn. Daarnaast zijn er protesten aan de gang van boeren die vragen om eerlijke prijzen.
Filmmaker Carla Simón vangt deze turbulente tijd voor de familie in het smallere 1:66:1-beeldformaat, waardoor de focus extra op de personages komt te liggen. Het gaat niet om de mooie omgeving, maar juist om het intieme drama. Zo is er extra veel oog voor de personages, bijna allemaal gespeeld door mensen uit de getoonde regio die geen beroepsacteurs zijn. Met het warme kleurenpalet ontstaat een integer portret waarbij al het drama zich uit in de alledaagse persoonlijke ontwikkelingen.
De hele film sluimert de dreiging onder de loomte van de zomer. Nu is alles nog mooi en zonnig, maar binnenkort zullen zal de familie zowel de plek van haar herinneringen als de toekomst verliezen. Dit doemscenario wordt maar al te voelbaar in het gedrag van de personages. De film geeft elk van hen momenten om uit te blinken, maar daardoor versplintert het verhaal en blijft de kijker emotioneel op afstand.
De vader kan niet omgaan met het verlies van zijn land en weet zijn trots niet opzij te zetten. De puberdochter heeft een goede band met haar opa en probeert hem gerust te stellen in de schaduw van het aanstaande verlies van het land en worstelt met haar zelfbeeld. De puberzoon is bezig met het ontdekken van wat verantwoordelijkheid is, maar raakt ook gefrustreerd door zijn vaders koppige gedrag, evenals de moeder die door niemand wordt gezien. En dan is er nog de jonge dochter die het decor waarin ze haar jeugdige fantasiewereld opbouwt ziet verdwijnen.
Al deze strubbelingen worden ingetogen gebracht, waardoor de film zichzelf niet overschreeuwt. Hoewel deze aanpak zorgt voor enige emotionele afstand tot de individuele personages, creëert Simón hiermee wel een overtuigende familie. Het is mooi om te zien hoe deze mensen zich tot elkaar verhouden en langs elkaar heen bewegen of juist aanvaringen hebben.
Het laatste shot brengt op een schrijnende manier het einde van een tijdperk in beeld. Geen dramatisch orkest dat de gebeurtenis begeleidt, maar simpelweg het geluid van de machines die beginnen met het leeghalen van het land. Net als de familieleden kan de kijker slechts toekijken hoe hun levens worden ontworteld.
