Truman Capote was niet alleen een groot auteur, maar ook een boeiend persoon. Hij was een opvallende verschijning, had een stem die uit duizenden te herkennen valt, kende een enorme hoeveelheid bekende mensen en was homoseksueel in de tijd dat je nog helemaal zelf uit moest zoeken wat dat betekende en representatie ver te zoeken was. Kortom: een ideaal persoon als onderwerp voor een documentaire. Echt saai wordt The Capote Tapes niet, maar dat heeft niets te maken met de filmische kwaliteiten van de documentaire.
Voor een documentaire die The Capote Tapes heet en over Capotes nooit uitgebrachte boek 'Answered Prayers' belooft te gaan, duurt het erg lang voordat dit onderwerp aan bod komt. Eerst wordt Capotes leven doorlopen en wordt, zij het wat oppervlakkig, gekeken naar belangrijke momenten daarin. Zo komt de verstoorde relatie met zijn moeder aan bod, maar ook de complexe verhouding die hij had tot Perry Smith, een van de moordenaars uit zijn non-fictieroman 'In Cold Blood'.
Iedereen die graag meer hoort over Capote en zich verder niet al te diep in de persoon verdiept heeft, zal zeker interessante feitjes tegenkomen. Mocht je echter al meer kennis hebben, dan zal de documentaire sneller overbodig voelen. Daarnaast is de stijl allesbehalve verfrissend en valt deze uit de toon met de persoonlijkheid van Capote. Het is simpelweg een mengeling van archiefmateriaal en talking heads.
En bij de talking heads kunnen vraagtekens gezet worden: waren dit echt de juiste personen voor een documentaire over Capote? En het aantal zegslieden valt eigenlijk ook wel weer mee. De kijker leert uiteindelijk wel wat nieuwe dingen over Capote, maar de persoon zelf blijft ongrijpbaar.
De korte looptijd, de afwezigheid van een eigen stijl en het feit dat Capote niet zo makkelijk te vangen is, zorgen ervoor dat het uiteindelijk moeilijk is om de documentaire te waarderen. Hij laat de kijker met het gevoel achter dat die beter op een andere manier kan proberen meer inzicht te krijgen in het gevoelsleven van Capote.
Wellicht illustreert deze documentaire vooral dat het onbegonnen werk is om Capote in een simpele film te willen portretteren. Tegelijkertijd heeft Philip Seymour Hoffman in de biopic Capote, die zich beperkt tot de tijd rond de totstandkoming van 'In Cold Blood', wel degelijk een echt mens neergezet. De potentie tot een pakkend portret zou er dus moeten zijn, maar The Capote Tapes blijft hangen aan de oppervlakte en houdt slechts de aandacht vast vanwege Capotes intrigerende verschijning.
