Na Mirai is Mamoru Hosoda terug met een magisch avontuur dat een emotionele snaar raakt. Het is een intrigerende mengeling van sciencefiction en het bekende sprookje van Belle en het Beest. Suzu heeft op jonge leeftijd haar moeder verloren en grijpt de kans aan om een tweede leven te starten in de virtuele wereld 'U'. Daar hervindt ze haar zangstem en verwerft beroemdheid. Maar niet alles is zo mooi als het lijkt, want er waart een beest rond. Suzu krijgt echter het idee dat hij niet zo'n monster is als hij op het eerste gezicht lijkt.
De combinatie van een klassiek sprookje en een virtuele wereld werkt verrassend goed en geeft de mogelijkheid tot een nieuwe visuele aanpak. Hoewel er teruggegrepen wordt op de nog wel realistisch aandoende beelden zoals het kasteel uit de Disneyversie van Belle en het Beest, is de verdere wereld er duidelijk eentje die niet bestaat. Abstracte vormen en beeldovergangen in allerlei kleuren komen in deze wereld die bestaat uit pixels heel natuurlijk over. Daarmee is Belle een kleurrijk kijkspektakel.
Af en toe volgen de gebeurtenissen elkaar erg snel op, maar over het algemeen weet de film de verscheidenheid aan verhaallijnen en ideeën tot een geheel te smeden. De kijker krijgt de tijd om zowel het spektakel in zich op te nemen als dat deze betrokken raakt bij de personages. Met name omdat de personages en het verhaal sympathiek zijn. Ook fijn is dat de personages niet allemaal zwart-wit zijn.
Dat de zaken complex zijn, komt het meeste naar voren als de achtergrond van het Beest onthuld wordt. Ook de manier waarop Suzu haar trauma's verwerkt brengt diepgang met zich mee. Daarnaast hebben ook de vrienden van Suzu hun mindere kanten. Zo laat Suzu's vriendin zich soms wel erg beïnvloeden door haar wens om van Suzu een succesvolle virtuele zangeres te maken. De valkuilen van de personages zorgen ervoor dat al deze personages aanvoelen als mensen van vlees en bloed.
Omdat de film zo ambitieus van schaal is, kun je soms niet anders dan je afvragen of het niet beter was geweest om het verhaal te vertellen in een serieformat. Tegelijkertijd hoort deze animatiefilm vanwege de prachtige stijl echt op het grote doek thuis. Uiteindelijk kun je dan ook niet anders dan constateren dat het maar goed is dat Hosoda erin geslaagd is alle ideeën in net iets meer dan twee uur te verpakken. De hartverwarmende boodschap doet je vervolgens met een goed gevoel de bioscoop verlaten.
