Het eerste kwartier van La Place d'une Autre (de plek van een ander) is een film op zich: het Franse dienstmeisje Nélie verliest onterecht haar baan, komt als hoer op straat terecht en sluit zich vervolgens aan bij het Rode Kruis om gewonde soldaten op te lappen aan het front.
Te midden van alle chaos, bombardementen en dode slachtoffers ziet Nélie haar kans schoon om voor eens en voor altijd te ontsnappen aan haar miserabele leventje. Ze neemt de identiteit van haar (overleden?) leeftijdsgenoot Rose aan en reist af naar een enorm landgoed in Nancy, in het noorden van Frankrijk.
Daar wacht de welgestelde dame Eléonore de Lengwil de komst van haar nieuwe gezellin en voorlezeres af, niet wetende dat degene die op de stoep zal verschijnen zich als iemand anders voordoet. Hoe lang zal Nélie deze façade weten vol te houden? En tegen welke prijs moeten al haar leugens betaald worden?
La Place d'une Autre is losjes gebaseerd op 'The New Magdalen', een verhaal dat in 1873 op schrift werd gesteld door Wilkie Collins. Het belangrijkste verschil tussen het boek en de film is de setting: het Victoriaanse Engeland werd verruild voor het Frankrijk aan het begin van de Eerste Wereldoorlog.
De film is verder van alles wat: een beetje soap, een vleugje suspense en vooral flink wat scheuten sociaalklassendrama. In het door vrouwen gedomineerde wereldje van La Place d'une Autre worden de onderlinge krachtmetingen uitgespeeld met tact en intellect, niet met machogedrag en spierballenpraat.
Regisseuse en scenariste Aurélia Georges (L'Homme qui Marche) maakt er een fraaie film van, samen met haar cameraman Jacques Girault, die de beelden onderdompelt in een warme, romantische waas van kaars- en maanlicht. Niet alleen ziet dat er heel mooi uit, het draagt ook bij aan het gevoel dat de film wil oproepen: dat het leven waarnaar Nélie zo hevig verlangt meer een droom is dan werkelijkheid.
De negentwintigjarige actrice Lyna Khoudri zet Nélie neer als een daadkrachtige meid. Knap, want in vrijwel alle scènes moet Khoudri haar gezicht strak in de plooi houden, omdat Nélies leugens en psychologische spelletjes daar nou eenmaal om vragen. Ze wekt zowel medelijden als afschuw op met haar gedrag, maar te allen tijde begrijp je wat in haar hoofd omgaat.
De film verrast ook met de invulling van de bijrollen. Sabine Azéma maakt van Eléonore een moreel slingerende dame, die het recht ombuigt door bijvoorbeeld een cheque met een enorm geldbedrag te ondertekenen. Net zo opvallend is dominee Julien Valence (ingetogen gespeeld door Laurent Poitrenaux): hij is géén perverseling of godsdienstwaanzinnige, maar juist een baken van rust, rede en eerlijkheid.
La Place d'une Autre nodigt bovendien uit om zorgvuldig tussen de regels door te lezen; het is geen toeval dat een Duitse officier uitgerekend het boek 'Les Misérables' van Victor Hugo van tafel pakt en eruit begint voor te lezen: "revoluties ontstaan niet uit een ongeluk, maar uit noodzaak". In die zin is Nélie net als de hoofdpersoon uit Hugo's meesterwerk iemand die gewoon zélf het lot in handen neemt.
