Een jeugdopvangcentrum komt in de problemen nadat een zeventienjarig meisje seks heeft gehad met een minderjarige jongen. Als gevolg daarvan is het centrum daarna uitsluitend nog voor meisjes bestemd. Daardoor ontstaan spanningen tussen de meiden in het centrum en de jonge stagiaire die het incident heeft gerapporteerd. Ook het wantrouwen richting de overige begeleiders neemt toe omdat zij het handelen van de stagiaire niet veroordelen. Deze spanningen worden aangekaart aan de hand van de individuele verhalen van de meisjes en hun persoonlijke problemen.
De opgeknipte structuur doet de film geen goed. Het maakt La Mif onnodig complex en verwarrend. De niet-chronologische structuur resulteert in een onoverzichtelijke verhaallijn. Tegen het einde doet de film een poging om alles te verbinden, maar op de een of andere manier wordt La Mif daardoor nog incoherenter. Het complexe narratief leidt meer af dan dat het de zware materie versterkt.
Voor een film die draait om emotionele klappen zijn de climaxen bijzonder onbevredigend. Elk individueel verhaal eindigt vlak voor de climax en die komt pas helemaal aan het einde van de film weer terug. Het neemt de impact van elke climax weg en doet de opbouw ernaartoe teniet. Doordat elke keer een nieuw verhaal start verdwijnt de interesse in het vorige. Wanneer de climaxen aan het einde van de film eindelijk aankomen voelen ze leeg en onbevredigend. Een enorme misser in de montage maar het probleem strekt verder.
Ook de acteerprestaties zijn niet al te best, al zijn er lichtpuntjes. Claudia Grob, die de leidinggevende van de opvang speelt, heeft sterke (en minder sterke) momenten. Pas tegen het einde van de film krijgt haar personage diepte, en krijgt Grob de kans om een variëteit aan emoties te tonen, waarmee ze haar kwaliteit als actrice laat zien. De meisjes in het opvanghuis zijn daarentegen geen professionele actrices. Dat geeft hun rollen een authentiek karakter, maar hun gebrek aan ervaring is merkbaar.
Het komt regelmatig voor dat een regisseur non-acteurs cast om een film 'ruwe' randjes te geven en zo extra realisme toe te voegen. Soms pakt dat goed uit, zoals in Nomadland, maar soms lukt dat niet. La Mif neemt dat risico, maar laat zien wat er gebeurt als het mislukt. Het maakt de personages niet alleen ongeloofwaardig, maar ook bloedirritant. Toegegeven, dat is in zekere mate ook de bedoeling, maar het maakt de film moeilijk om door te komen.
