Regie: Ketche | Scenario: Hakan Bonomo | Cast: Asli Enver (Melisa), Kaan Urgancioglu (Firat), Mert Ege Ak (Can) Ezgi Senler (Fatos), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2022

De jonge, alleenstaande moeder Melisa komt erachter dat ze nog maar vijf maanden te leven heeft. Bij gebrek aan een vangnet moet ze snel op zoek naar iemand die de zorg voor haar zesjarige zoon Cam op zich wil nemen. Tel hier sentimentele pianomuziek bij op en je hebt het perfecte recept voor een melodramatische film over een stervende moeder.

Op een dag ontmoeten Melisa en Cam de horkerige Firat. Hij staat achter hen in de rij bij een koffietentje en ze belanden in een woordenwisseling. Even later ziet Melisa het hoofd van Firat op de cover een tijdschrift. Wie is hij? Is hij bekend? Een van de velen vragen die nooit beantwoord zullen worden.

Melisa blijft Firat tegenkomen, ook in de club, en het lijkt erop dat ze hem als geschikte vaderfiguur ziet voor haar zesjarige zoon. Voor ons totaal onbegrijpelijk, omdat Firat tot dusver overkomt als een schofterige playboy. Wat je verwacht is dat een intense, kortstondige romance ontstaat waarin Firat een gevoelige goedzak blijkt te zijn en snel van Melisa en Cam gaat houden. Helaas is dit makkelijker gezegd dan gedaan.

Zoals verwacht stroomt Sen Yaşamaya Bak over van clichés. De puzzel met het ontbrekende stukje, de gevoelige scènes op het strand en de momenten waarop Melisa en Cam allebei aan de andere kant van een muur zitten en met hun hand de muur aftasten alsof ze elkaar aanvoelen. De strijkende violen proberen van het geheel een bitterzoet sprookje te maken.

Tegenover de sympathieke Melisa, overtuigend neergezet door Asli Enver, blijft Firat van begin tot het einde een rare vent. In een eindeloze monoloog, begeleid door het zoveelste sentimentele gepingel, legt Melisa eindelijk uit waarom ze voor Firat heeft gekozen. Wederom een ongeloofwaardig zijverhaal, maar het verklaart in ieder geval waarom ze achter hem aan ging. Erg romantisch is het echter niet.

Naast het gebrek aan een solide verhaal ontbeert Sen Yaşamaya Bak ook cinematografische creativiteit. Het gebruik van fade-outs en een soort sepiafilter geven de film op momenten een goedkoop uiterlijk. De droomscènes, zoals wanneer Melisa met haar bed midden in de zee wakker wordt, zijn misschien niet superorigineel maar wel een beeldende verademing.

Sen Yaşamaya Bak is een modern, Turks melodrama dat niet zoals veel oudere Turkse films een afhankelijke vrouw laat zien, maar juist een sterke alleenstaande moeder die vecht voor de toekomst van haar kind. Maar afgezien van de Bosporusbrug, waar Firat voor het eerst gevoelens krijgt voor Melisa, zien we jammerlijk weinig van Istanboel. Sen Yaşamaya Bak had zich dan ook in iedere andere Europese stad kunnen afspelen.

Naar melodramatisch behoren eindigt Sen Yaşamaya Bak - letterlijk - met een lach. Cam is een moeder armer, maar een vader rijker en zo is "alles toch nog goed gekomen". Zoals je tijdens het kijken naar Sen Yaşamaya Bak vaker zult denken eindig je de film maar met één gedachte: was het allemaal maar zo simpel.



Sen Yaşamaya Bak is te zien bij Netflix.