Regie: Marco Simon Puccioni | Scenario: Luca De Bei, Marco Simon Puccioni | Cast: Francesco Gheghi (Leone Ferrari), Filippo Timi (Paolo), Francesco Scianna (Simone), Giulia Maenza (Anna Del Monte), Jodhi May (Tilly), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2022

Voor een schoolproject maakt Leone een documentaire over zijn familie. Reden is dat hij twee vaders heeft, Paolo en Simone. Binnen de Italiaanse wet betekent dit dat hij niet geregistreerd kan staan als zoon van hen allebei. De wet is namelijk puur gebaseerd op de biologische ouders. Zowel Paolo als Simone hebben hem altijd op het hart gedrukt dat het niet om de bloedband gaat, maar om de opvoeding. Als hun relatie echter op de proef gesteld wordt, komt de vraag wie de biologische vader is toch weer naar boven.

Het perspectief van de film is origineel en Leone is een sympathieke hoofdpersoon. Hij houdt van zijn vaders en zou ze nooit willen ruilen, maar loopt af en toe ook weleens tegen vooroordelen aan. Of het nou gaat om zaken die wettelijk slecht geregeld zijn voor LHBTQ+'ers of om zijn schoolgenoten die grapjes maken. Dat de focus echter op het familieaspect ligt, werkt goed, totdat er dramatische ontwikkelingen in het spel komen.

Zo blijkt Simone er al twee jaar een affaire op na te houden, waardoor de stabiele relatie met Paolo uit het lood geslagen wordt. Ondertussen wordt Leone verliefd op het nieuwe meisje in zijn klas, Anna, en zij heeft een broer die stiekem een oogje heeft op Leone, maar nog niet uit de kast is gekome. Al deze verhaallijnen hinken op clichés en dat zorgt ervoor dat diepgang verloren gaat.

De veranderingen volgen elkaar in een rap tempo op, zonder de kijker rust te gunnen of de personages ademruimte te geven. Hierdoor veranderen de ruziënde Paolo en Simone in karikaturen die uit wraak elkaars spullen kapotmaken. Dat contrasteert met hoe de film in zijn opening de indruk wekt vooral een beeld te willen schetsen van een herkenbare familie, met liefde als het belangrijkste element.

Ook de andere personages worden vooral opgevoerd om drama te bieden, maar verdwijnen uit beeld wanneer het verhaal ze even niet meer nodig heeft. Daarom voelt de relatie die Leone heeft met zijn beste vriend onderontwikkeld en kan je je als kijker soms zelfs afvragen waarom de twee überhaupt vrienden zijn. Hetzelfde geldt voor de ontluikende relatie met Anna.

Deze elementen in combinatie met een weinig opvallende soundtrack, grapjes die een stuk minder origineel voelen dan het concept van de film en een even nietszeggende cinematografie zorgen ervoor dat Il Filo Invisibile veel punten laat liggen. Hoewel de film het hart op de goede plek heeft zitten en een poging doet om een aardig familieverhaal te schetsen, laat de uitwerking te wensen over.

Il Filo Invisible is te zien bij Netflix.