Wat doe je als je vader vraagt hem te helpen met het plegen van euthanasie? Emmanuèle ziet zich geconfronteerd met dat dilemma nadat haar vader André een hartinfarct heeft gehad en niet meer goed voor zichzelf kan zorgen. Regisseur François Ozon levert een degelijke, maar ook een van zijn minst spannende films af.
Het meest memorabel in Tout S'Est Bien Passé is de schrijnende haat-liefdeverhouding tussen vader en dochter. De kijker krijgt er nooit helemaal grip op. In enkele flashbacks is te zien hoe André zijn dochter afkraakt, bijvoorbeeld als ze snoept. Emmanuèle wenst haar vader al van kinds af aan dood. Ze vraagt zich daarom af of hij haar in zekere zin een gunst doet door zijn wens bij haar neer te leggen. Nu zijn dood concreet wordt, worstelt ze ermee en hoopt ze dat hij van de euthanasie afziet.
Ozon heeft er een handje van de symboliek er dik bovenop te leggen, maar deze keer is er vooral sprake van drama achter de schermen. Buiten de flashbacks van Emmanuèle en een droomscène schuilt het conflict in het onzichtbare. Zo wordt al snel duidelijk dat er een verstoorde relatie in het spel is, want Emmanuèle en haar zus spreken constant over 'etterbak' Gérard, maar het duurt meer dan een uur voor hij echt in beeld komt.
De kijker kan ongeveer bedenken wat er voorgevallen is, maar Ozon houdt het bij de emotionele impact die doorettert in het heden en beperkt de details tot een minimum. Een uiteindelijke confrontatie lijkt op het eerste gezicht bijna teder, maar krijgt vervolgens toch een vervelende nasmaak. De vraag die zich constant opdringt: proberen personages elkaar oprecht te helpen of is het simpelweg eigenbelang?
Dat de andere personages geen achtergrondverhaal krijgen, maakt ook duidelijk dat het echt draait om Emmanuèle en haar vader. Door een grote naam als Charlotte Rampling in de kleine rol van moeder te casten, valt op dat er wel erg weinig oog is voor deze personages. Zo komt ook zus Pascale niet helemaal uit de verf. Zij blijft een leeg canvas en het wordt weinig duidelijk hoe zij zich precies verhoudt tot Emmanuèle en haar vader.
De afwezigheid van visuele flair en surrealistische momenten zal ervoor zorgen dat sommige fans van Ozon van een koude kermis thuiskomen. Qua toon sluit Tout S'Est Bien Passé het meest aan op zijn misbruikdrama Grace à Dieu, maar deze keer gaat het om een kleinschalig drama. Opvallend is dat alles weinig urgent aanvoelt. Hoewel euthanasie een taboeonderwerp is, onthoudt de film zich van een moreel oordeel.
Het is fijn dat Ozon het klein houdt en de focus legt op intermenselijke relaties en niet op een grotere discussie. Wel maakt hij minder impact in vergelijking met andere drama's over ziekte en euthanasie zoals Michael Hanekes Gouden Palmwinnaar Amour. Tout S'Est Bien Passé is het oeuvre van Ozon waardig, maar zal niet de film zijn die hem in herinnering houdt.
