Regie: Mong-Hong Chung | Scenario: Mong-Hong Chung, Yaosheng Chang | Cast: Alyssa Chia (Pin-wen), Gingle Wang (Xiao Jing), Lee-zen Lee (Qi-wen), Yi-Wen Chen (Chen), e.a. | Speelduur: 129 minuten | Jaar: 2021

Na zijn goed ontvangen familiedrama A Son is de Taiwanese regisseur Mong-Hong Chung terug bij Netflix met The Falls. Deze keer heeft de film thrillerachtige trekjes, maar langzaam ontpopt hij zich tot een complexer familiedrama. De vraag is of dat een verstandige keuze is, want het mysterie over wat echt is en wat niet, is een stuk pakkender.

The Falls speelt zich af tijdens de huidige pandemie, startend in maart 2020, en zet deze op een betekenisvolle manier in. Als dochter Xiao Jing vanwege een besmette klasgenoot in quarantaine moet en haar moeder Pin-wen van haar baas ook thuis moet blijven, verstoort dat hun relatie. Xiao Jing lijkt alles te doen om haar moeder ver weg te houden en te kleineren. Ze sluit zich op in haar kamer en toont geen greintje dankbaarheid dat haar moeder alles voor haar verzorgt. Ze schrijft zelfs bitch in de achtergebleven saus op een bord. De kijker vraagt zich al snel af of het gemene gedrag van Xiao Jing echt is of dat de moeder zich dingen inbeeldt.

De actrices zetten de moeder-dochterrelatie sterk neer en laten met hun blikken de snijdende spanning van het scherm spatten. De stijl benadrukt de ongemakkelijke, dreigende sfeer. Het camerawerk is steriel met veel langzame zooms die de benauwdheid onderstrepen. Het appartement is modern en kil. Het flatgebouw is ingepakt in blauw zeil, waardoor de kamers baden in een surrealistisch blauwe gloed. Het voelt even nachtmerrieachtig als de droom waarover de moeder op een gegeven moment vertelt.

Naast de relatie tussen moeder en dochter, speelt ook de afwezigheid van de vader een belangrijke rol. Sinds drie jaar woont hij samen met zijn nieuwe vriendin en de twee blijken zelfs een zoontje te hebben. Chung brengt op overtuigende wijze in beeld hoe Pin-wen en Xiao Jing op totaal verschillende manieren met dit verlies omgaan. Vooral deze familiebalans is interessant en daarom is het jammer dat in de loop van het verhaal de focus verschuift naar een verhaal over mentale gezondheid.

Met deze toonverschuiving neemt ook de kracht van de cinematografie af. De looptijd van ruim twee uur begint te drukken. Tot slot is er nog het onverwachte einde dat uit de lucht komt vallen. Is het een interessante metafoor of vooral een zwakte in het scenario? Gezien de in elkaar zakkende tweede helft lijkt dat laatste aannemelijker: het is een te makkelijke en willekeurige uitweg om nog net even op de emoties te spelen.

The Falls is te zien bij Netflix.