Vandaag de dag lopen zo'n honderddertig miljoen meisjes een flinke achterstand op in hun leven omdat ze geen toegang krijgen tot regulier onderwijs. Het is een grote bron van zorg dat de sekseongelijkheid hiermee alleen maar groter wordt. In ons land overtreft het aantal studerende dames inmiddels dat van de heren, maar in delen van Azië en Afrika is dat nog lang niet het geval.
Dat je nooit te oud bent om te leren demonstreert de inmiddels achtennegentigjarige Priscilha Sitieni. Ze groeide op in een afgelegen dal in Kenia, een gebied dat ze nooit meer verliet. Priscilha, die vooral bekend staat onder haar bijnaam Gogo, heeft drie kinderen, tweeëntwintig kleinkinderen en tweeënvijftig achterkleinkinderen. Ze is nou echt wat je een doorzetter noemt. Op haar negentigste besluit ze alsnog de basisschool te gaan volgen. De documentaire Gogo volgt de hoogbejaarde leerling tijdens het laatste schooljaar in de opmaat naar de examens.
Het is een bijzonder gezicht om de vierennegentigjarige Gogo in een groen schooluniform en een zwarte rugzak op de schoolbus in te zien stappen. De dame slaapt in de kostschool en kijkt net als haar veel jongere klasgenoten, onder wie haar eigen kleindochter, uit naar de bouw van nieuwe slaapvertrekken. Leergierig als ze is zit Gogo op de voorste rij terwijl ze de lessen rekenen en Engels volgt. Als in de pauze haar medeleerlingen een potje voetballen, zit Gogo lekker in het zonnetje te genieten van haar rust.
In Frankrijk is de seniore dame inmiddels een echte beroemdheid. Een betere ambassadeur voor het recht op onderwijs valt niet te bedenken. Dan maakt het eigenlijk ook niet zo heel veel uit dat documentairemaker Pascal Plisson soms wel heel opzichtig met de werkelijkheid speelt. De interviewtjes met haar klasgenoten en kleinkind (die ook kan doorgaan voor haar achterkleindochter) en de verhalen die ze haar klas vertelt komen geënsceneerd over.
Op het dramatische vlak valt er eigenlijk niet zo heel veel te beleven, al kampt Gogo aan het einde toe wel met gezichtsproblemen die haar studie wel eens in de war kunnen schoppen. Op de kunstmatige ingrepen na registreert Plisson vooral. Het uitgangspunt van een hele oude dame die de basisschool doorloopt blijkt meer dan voldoende om een documentaire van anderhalf uur boeiend te houden. Gogo is een aansprekende en charmante protagonist die ook nog eens leeftijdsgenoten weet te overtuigen dat je nooit te oud bent om naar school te gaan.
Als de kink in de kabel komt gaat Gogo niet bij de pakken neerzitten. Al wordt ze honderd, ze moet en zal haar opleiding voltooien. Het liefst gevolgd door de middelbare school. Wat deze optimistische en inspirerende documentaire duidelijk maakt is dat het cliché dat kennis macht is een waarheid is als een waterbuffel. Het zet je als kijker ook zeker op je plek dat je goed onderwijs nooit voor lief moet nemen. Als je de hoofdpersoon op safari ziet gaan en op bezoek bij de Masai, dan zie je een jonge ziel die nog altijd verbaasd is over de wereld waar ze al bijna een eeuw rondloopt.
