"Hey man! Ik ben het. Je verlangen! Kijk, een oester." Dit is niet de manier waarop de vertelstem van de documentaire The Taste of Desire de kijker aanspreekt, maar het illustreert wel wat er in deze film gebeurt als je er met een licht-ironische bril naar kijkt. De voice-over, die de vijf afzonderlijke verhalen met elkaar verweeft, klinkt een stuk esoterischer. Een tikkeltje zweverig zelfs. En oesters zijn de leidraad. In vijf verhalen van over de hele wereld ontmoeten we allerlei verschillende mensen die elk een unieke band met deze schelpdieren hebben.
Als deze documentaire iets gelukkig in elk geval niet doet, is het veronderstellen dat oesters écht lustopwekkend zijn. De film erkent deze reputatie wel, door onder andere de Amerikaanse stripper Angie Pontani te portretteren. Zij doet een burlesque dans, in een schelp en met een als parel versierde bal. Verder zien we ook een jonge vrouw die oesters opduikt, een Franse chef-kok met een driesterrenrestaurant, een schrijver met een oesterobsessie en, laten we zeggen, een parelenthousiasteling. Ze vertellen over zichzelf en hun verlangens, meestal oestergerelateerd, maar nooit in de vorm van hitsigheid als direct gevolg van oesterconsumptie. En zo doorgronden we langzaam wat begeerte zelf is en wat het betekent.
Reken er vooral niet op dat The Taste of Desire veel heldere antwoorden geeft. De uitspraken van de geportretteerden hangen soms aan elkaar van een vrij nadrukkelijk omdenk-gehalte. En misschien moet je een tikkeltje zweverig zijn om hier heel veel voor jezelf uit te kunnen halen. Dat gezegd hebbende, is deze documentaire in zijn soort wel sterk gemaakt. Als je voor dat randje mysticisme gaat, valt er echt goed te smullen van deze film: de beelden zijn mooi gefilmd, de geïnterviewden worden bloedjeserieus genomen en hier en daar steek je echt wel wat op over de oester. Flarden vooral.
Filmmaker Willemiek Kluijfhout heeft ook een zeer duidelijke keuze gemaakt om vooral geïnteresseerd te zijn in de ervaring van de mensen die ze portretteert. We weten van de sympathieke grijsaard Nigel Moore bijvoorbeeld achteraf maar al te duidelijk dat hij een boek wil schrijven over oesters. Het últieme schrijfsel over dit schitterende weekdiertje. En snel ook, want met zijn terminale kanker is het einde erg snel in zicht. Hij herhaalt dit vaak en o, wat zitten we heel erg in zijn gevoel. Maar wat voor boek het moet worden? Vermoedelijk non-fictie. De invalshoek en Moores expertise blijven echter een raadsel. Dat doet er niet toe, en zo te zien geeft Kluijfhout er oprecht niets om.
Maar ook al is The Taste of Desire in zijn soort effectief, het is niet een film die je sowieso aan boord krijgt. De film is behalve selectief informerend namelijk ook niet bepaald sentimenteel. Kluijfhout manipuleert je niet om bepaalde dingen te voelen. Er hangt vooral een aura van in het wilde weg filosoferen. En al spreekt het misschien heel erg voor de film, dat we hierin niet één kant in worden geduwd, het maakt 'm ook wat ondoorgrondelijk en abstract.
Als je niet al van het eten van oesters houdt, gaat deze film je trouwens ook niet overtuigen om het een verse kans te geven. Meermaals zien we een korte montage van mensen die hun hoofd achterover gooien, om een schelpdier naar binnen te slurpen, vrij ritmisch achter elkaar geknipt. De docu doet weinig om dit dier als delicatesse te promoten. Dat lijkt opzettelijk, want de levensstijlen van de oesters opduikende Lotta Klemming en van pa en zoon Roellinger - die geregeld oesters opdissen in hun restaurant - worden wel aantrekkelijk in beeld gebracht. Toch een leuke paradox, die een film als deze interessant houdt, ook voor de minder esoterisch gestemde kijker.
