Met zijn rijke geschiedenis en enorme schatten aan kunst is de Hermitage in Sint-Petersburg een van de meest vooraanstaande musea ter wereld. Michele Mally neemt de nobele taak op zich om in achtentachtig minuten tot de kern van dit monument te komen. Met uitstapjes naar Dostojevski, Tsaren en een uitgebreide geschiedenisles over Rusland wordt de Hermitage in een bredere context geplaatst. Ondanks de interessante zijwegen die de film soms inslaat, is Hermitage The Power of Art een nogal schoolse documentaire die een vrij droge en lineaire geschiedenisles geeft.
Niemand minder dan Toni Servillo, met name bekend vanwege zijn rol als Jep Gambardella in La Grande Bellezza (2013), is de verteller van deze documentaire. Met een bepaalde speelsheid neemt hij in de immense zalen van de Hermitage het woord in een maatpak met een groot boek onder zijn arm, dat af en toe wordt opengeslagen voor citaten. De gemaaktheid waarmee dit allemaal gebeurt leidt soms wat af, maar Servillo blijkt toch ook vooral een plezierige verteller.
Een hele rits conservatoren en experts wordt erbij gehaald en geven in klassieke interviewvorm extra verhaal aan de film. Hermitage The Power of Art lijkt soms een essayistische kant op te willen gaan, maar juist door de meer conventionele keuzes komt dit net niet van de grond. De makers lijken steeds net op het punt te staan om een bijzondere invalshoek te nemen, maar focussen dan toch weer op de geschiedenisles die verteld moet worden. Een van de geïnterviewden is Aleksandr Sokoerov die met Russian Ark in 2002 al een ronduit imponerende film over de Hermitage maakte. Michele Mally had er goed aan gedaan om een klein beetje flair van de films van Sokoerov af te kijken om tot een interessanter product te komen.
Meer nog dan de kunst gaat Hermitage The Power of Art over de Russische ziel. Deze gedeelde ziel is vaak moeilijk om te duiden, maar een gevoel van jongheid van geest, onschuld en vertrouwen zouden alle Russen gemeen hebben. Dostojevski was een van de eersten die schreef over deze gedeelde Russische karakteristieken, als contrast met het materiële Europa. De conclusie van de film lijkt te zijn dat de Russische ziel samen met de kunst in de Hermitage voort zal blijven leven. Sint-Petersburg heeft meer dan vierhonderd bruggen, maar de Hermitage lijkt daarvan de belangrijkste te zijn als verbinding tot de rest van de wereld. De kracht van kunst, zoals de titel wel doet vermoeden, wordt niet zozeer benoemd, maar hij lijkt te bestaan uit een ondefinieerbare spirit die eeuwen, regimes en culturen kan overbruggen.
