Regie: Helena Bergström | Scenario: Helena Bergström en Denize Karabuda | Cast: Molly Nutley (Dylan Pettersson), Fredrik Quinones (Victor) e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2021

Uit Zweden verwacht je niet zo snel een feelgoodfilm. Eerder stemmige thrillers, met een beschadigde detective die het zoveelste opgeviste lijk moet wreken tegen wil en dank. Dancing Queens is niet geheel zonder zwartgalligheid, maar kiest met name voor opgewektheid, dromen najagen en hoop. En nee, de titel verwijst niet naar ABBA. We krijgen een troupe dragqueens voorgeschoteld, die allemaal maar met moeite danspasjes onder de knie kunnen krijgen.

Centraal staat echter Dylan, een drieëntwintigjarige eilandbewoonster met een passie voor dansen. Tenminste, die had ze totdat haar moeder veel te jong overleed. Terwijl pa zwaar gedeprimeerd in zijn garage vooral covers speelt van Bob Dylan - naar wie zou de hoofdpersoon toch vernoemd zijn? - runt zij zijn winkel, en geeft ze dansles in het dorp. Maar oma vindt dat Dylan weer echt moet dansen en stuurt haar naar een auditie. Een maand te laat. Wel arriveert ze precies op tijd om in te vallen als schoonmaakster in een travestietenclub. En al snel blijkt de daar aanwezige danstroupe meer te hebben aan haar danskwaliteiten dan aan haar gestuntel met een dweil.

Dancing Queens maakt een opmerkelijke keuze, om na de introductie van Dylan en haar familie een stapje terug te doen zodat ook de dragqueens en hun entourage een volwaardige introductie krijgen. Haalt dit de vaart eruit? Enigszins, maar het maakt deze nieuwe personages ook driedimensionaler. Weliswaar is deze wereld van de dragqueens bij lange na niet zo uitzinnig, luidruchtig en kleurrijk als wat we gewend zijn van RuPaul's Drag Race, maar het gaat dan ook om de kneuzen, die nog even flink wat hulp nodig hebben om te kunnen spetteren.

Nadat Dylan al eens heeft aangepapt met choreograaf Victor, verschijnt ze onaangekondigd verkleed als man bij de Dancing Queens om daar alsnog auditie te doen. Heel snel wordt ze omarmd. Door de tijd die voor alle introducties is genomen, gebeurt dit pas in de tweede helft van de film. En dat is zeldzaam, maar het pakt hier eigenlijk in eerste instantie wel goed uit. Niet de hele waarheid durven vertellen tegen je vrienden en familie is namelijk een belangrijk thema. De verdere uitwerking zakt echter een beetje in elkaar.

Scènes waarin Dylan niets durft te zeggen tijdens repetities, omdat ze bang is ontdekt te worden, zijn er maar mondjesmaat. En voor je het weet is de grote dansfinale er al. Daarover gesproken, voor een verhaal dat over dans gaat, zien we de choreografie bar weinig goed in beeld. Er wordt om de seconde geknipt, alsof het een actiescène betreft. We zien nog net dat de hoofdrolspelers daadwerkelijk kunnen dansen, maar veel mogelijkheid om daarvan te genieten is er niet. Vooral de finale wordt er een beetje doorheen gejast.

Gelukkig heeft Dancing Queens zo goed geïnvesteerd in het neerzetten van de personages, dat we toch tot het einde willen blijven kijken wat er gebeurt. Heel emotioneel wordt de climax echter niet meer. Daarvoor wordt alles namelijk te makkelijk en snel opgelost. En zeker sommige bijrollen verdwijnen meer naar de achtergrond dan je in eerste instantie zou denken. Hierdoor ontstijgt de film uiteindelijk niet de middelmatigheid. Misschien was het achteraf gezien toch niet zo wijs om te veel tijd uit te trekken voor ieders achtergrond. Dan was er wat meer tijd om alles beter te laten landen. Het resultaat is meer een feel-meh dan een feelgood.

Dancing Queens is te zien bij Netflix.