Regie: Paween Purijitpanya | Scenario: Vasudhorn Piyaromna, Paween Purijitpanya en Tossapohon Riantong | Cast: Thanapob Leeratanakachorn (Wee), Paris Intarakomalyasut (Gla), Nuttanicha Dungwattanawanich (Mai), e.a. | Speelduur: 117 minuten | Jaar: 2021

Zelfs als je heel nuchter in het leven staat en niet zo veel hebt met het bovennatuurlijke is er toch best een kans dat je heerlijk kan meegaan in fictie over dit onderwerp. Er schuilt nu eenmaal een grote aantrekkingskracht in zaken die we niet kunnen verklaren en je gezonde boerenverstand tarten. Het is zelfs als scepticus heerlijk om je door onzinnigheden te laten meevoeren. Dat verklaart ook de populariteit van bovennatuurlijke onderwerpen. In die categorie is het YouTube-kanaal 'Top5s' met ruim drie miljoen abonnees een goed voorbeeld (en aanrader).

Vrijwel altijd hebben de bovennatuurlijke verschijnselen die hier voorbijkomen een link met de dood en dan vooral gestorven personen die zich - naar verluidt - niet kunnen overgeven aan een nieuw, onaards bestaan. Dus gaan ze tot groot vermaak van de filmkijker rondspoken om hun gelijk te halen, hun punt te maken of gewoon lekker te sarren. De Thaise horrorthriller Ghost Lab probeert er een meer wetenschappelijk tintje aan te geven. Hierin trachten twee jonge artsen niet alleen het bestaan van geesten te bewijzen, maar ondernemen ook pogingen om ze zichtbaar te maken.

Want heeft iemand zich ooit wel eens afgevraagd waarom we met de voortreffelijke digitale mogelijkheden van vandaag de dag nog steeds opgescheept zitten met vage en slecht gefilmde geestverschijningen? Volgens de opschepperige arts Gla kun je geesten niet zomaar even filmen. Als hij met zijn beste vriend en collega-arts Wee tijdens een nachtdienst oog in oog komen te staan met een geestverschijning weet hij het zeker: hij moet en zal zijn onderzoek naar de andere wereld afmaken. In een geheime studieruimte heeft Gla een heel onderzoeksplan klaarliggen. Het kost hem dan ook weinig overtuigingkracht om Wee mee te krijgen en alles voor de camera vast te leggen.

Kostte het eerst enorme moeite om überhaupt een geest te zien, zodra de eerste confrontatie met de andere wereld een feit is, is het hek van de dam. In een dergelijk genre moet je natuurlijk niet al te veel geloofwaardigheid verlangen, maar Gla en Wee hoeven wel erg weinig moeite te doen om een (hoe dan ook onzichtbare) poltergeist of andere verschijning waar te nemen. Het Thaise ziekenhuis waarin ze letterlijk en figuurlijke opereren zit er opeens vol mee. De rolstoelen, paperassen en archiefkasten vliegen door de kelders.

Regisseur Paween Purijitpanya houdt het daarbij en stuurt niet aan op heftigere zaken. Het gegeven dat Wee's doodzieke moeder haar intrek in een kamer van het ziekenhuis heeft genomen is er natuurlijk niet voor niets. Gaandeweg gooien de makers het op de sentimentele toer en wordt bovendien ook de vriendschap tussen de twee artsen onderwerp van de strijd. Dit leidt niet alleen tot een teruggang in spanning, maar ook tot overdreven melodramatische toestanden en ongeloofwaardige plotwendingen. Zo weten de vrienden wel heel makkelijk hun eigen hypotheses uit te laten komen. Van trial en error is geen sprake.

Deze verplaatsing naar emotie maakt van de laatste akte een rommeltje. Dat is jammer, gezien de aanvankelijke premisse dat Ghost Lab een soort Flatliners met geestverschijningen is. Het is een op de westerse wereld georiënteerde horrorfilm, maar misschien heeft het juist door deze internationale aanpak wel aan charme en sfeer moeten inboeten. Uit Thailand komen hele aardige horrorfilms, waarbij titels zoals Shutter en 4BIA ook ons land hebben bereikt. De voor ons vaak wat vervreemdende oosterse mystiek en de daarbij behorende kijk op de dood en de geestenwereld hadden juist voor een extra dimensie kunnen zorgen.

Ghost Lab is te zien bij Netflix.