Regie: Ike Bertels | Scenario: Ike Bertels | Cast: Israel Uushona Dax Kalenge, lsak Tetanga Amunkete, Tashyia Loide Moses, Ndapewa Maria Mwaalwa Kalenge, Rebekka Hambeleleni Ndakalako, Helena Ndaguedha Charmain Pendo, Debbie Uupindi Virting, Dené Kisting, Kellie van der Merwe, e.a. | Speelduur: 88 minuten | Jaar: 2021

Ergens in het puntje van Namibië, ingeklemd tussen de Zuid-Afrikaanse grens en de Atlantische Oceaan, ligt Oranjemund. De diamantmijn vlak buiten dit stadje bepaalde decennialang de hele omgeving. Maar nu het bedrijf Namdeb zich terugtrekt, loopt Oranjemund leeg. Wat nu dan? In de documentaire Desert Paradise zien we allerlei bewoners het heft in eigen handen nemen om er het beste van te maken en dit stadje levend te houden. De vraag is of dat wel genoeg is. De film ging laatst in première op het Movies That Matter Filmfestival en verschijnt nu op Picl.

"Oortreders sal vervolg word", staat in Afrikaans te lezen op de poorten van de Namdeb-mijn. Zo'n vaart zal het niet meer lopen, nu Oranjemund na eenentachtig jaar niet langer een afgesloten stad is, volledig in beheer van het mijnbedrijf. De meeste diamanten zijn opgegraven, en een groot deel van het personeel krijgt ontslag. Dat de poorten nu opengaan voor nieuwe mensen en geld van buitenaf, betekent ook dat het gemakkelijker is voor de bevolking om elders op zoek te gaan naar werk. En dat doen ze. Maar achterblijvers houden moed. Als ze gewoon even wat geldschieters vinden, turnen ze Oranjemund wel om naar een toeristische hotspot, een universiteitsstad en een walhalla voor pensionado's!

Commissies praten, bedrijvige lui scouten de omgeving naar interessante trekpleisters, de leerkracht van de basisschool probeert de kinderen duurzaamheid bij te brengen. Regisseur Ike Bertels richt haar camera's op deze Oranjemunders die hard werken om hun stadje in leven te houden. En dat is zowat alles wat ze lijkt te doen. Nou vooruit, de boel is aan elkaar geknipt. Maar het is heel erg aan de kijker om er zelf vooral achter te komen wat de situatie in dit stadje is en waar deze mensen allemaal mee bezig te zijn. En, laten we eerlijk zijn, om niet in slaap te vallen van saai gepraat dat vooral worden afgewisseld met statische shots van de woestijnomgeving en Oranjemund zelf.

Het is prima om je publiek aan het werk te zetten. Maar het wordt wat gortig als je alleen maar hard aan het werk bent om erachter te komen waar de documentaire überhaupt over gaat. Een basisvoorwaarde is dat je weet waar je naar kijkt dóór ernaar te kijken, zonder dat je vooraf huiswerk moet doen door een beschrijving te lezen. Desert Paradise doet niet het minste om je bij het handje te pakken wat dat betreft. Laat staan om lijn aan te brengen in wat er verder mee wordt verteld, over deze mensen en hun situatie. Het komt uiteindelijk vrij troosteloos over, maar is dat de bedoeling? Je krijgt niet eens mee wat de filmmaker waar dan ook van vindt, alleen dat zij erbij was.

Zonde, des te meer omdat hier best wat goede filmmakerij wordt tentoongespreid. De keuze om deze situatie vast te leggen is zeker niet slecht, want het is een herkenbaar onderwerp waar veel uit valt te putten. In potentie dan. Het camerawerk is bovendien vrij sterk; je krijgt goed mee wat voor stadje Oranjemund is en wie er wonen. Maar als het gaat om de inspanningen om de boel te redden, hoor je vooral de praatjes. En daar tussenin zit een hoop sfeerimpressie die niet veel met het ogenschijnlijke kernonderwerp te maken heeft. Zo wordt een documentaire over een stad in de woestijn zelf een beetje een dorre bedoening.

Desert Paradise is te zien bij Picl.