Regie: Jérémie Guez | Scenario: Jérémie Guez | Cast: Matthias Schoenaerts (Peter), Joel Kinnaman (Michael), Maika Monroe (Grace), Paul Schneider (Jimmy), Nicholas Crovetti (jonge Peter), Ryan Phillippe (Charley), Felix Scott (Phil), James Nelson-Joyce (Leonard), Antoni Corone (Bono), Carlos Schram (Carlos), Tarek Hamite (Ryan), e.a. | Speelduur: 87 minuten | Jaar: 2020

Peter is gangster tegen wil en dank. Zijn vrienden vinden hem het type niet en eigenlijk heeft hij zelf ook niet zo'n goed antwoord wat hij daar doet, behalve dat zijn pa Charley er vroeger ook een was. Hij volgt bevelen op van zijn neef Michael, en hun band is hecht. Als Michael het echter aan de stok krijgt met de Italiaanse maffia, begint Peter vraagtekens te zetten bij zijn beslissingen. En dan blijkt zijn neef ook nog op andere manieren zijn klauwen te hebben gezet in zaken die Peter liever buiten zijn criminele leventje had gehouden.

Zo is er Jimmy, zijn beste vriend, die een restaurant opent. Tegen de waarschuwingen van Peter in, leent hij geld van Michael, en geld lenen van gangsters heeft gevolgen. Dan is er ook de bokser Ryan, het grote talent van de sporthal waar Peter graag traint. Michael heeft interesse om flink wat geld aan hem te verdienen, hoezeer zijn neef ook probeert om hem daar buiten de deur te houden. Er speelt dus al flink wat, wanneer de Italiaanse baas Bono bij Peter aanklopt om te vragen of hij wil helpen om het probleem met Michael 'op te lossen'. In de tussentijd zien we ook het verleden van Peter, die als kind de ondergang meemaakte van zijn vader Charley.

Nadat hij in The Drop al heeft laten horen hoe goed hij een Bostons accent kan aanleren voor een stevige bijrol, krijgt de Belgische acteur Matthias Schoenaerts nu de kans om met een Iers-Amerikaanse tongval te schitteren in de hoofdrol. Hij maakt van Peter een binnenvetter, een broeiend vat van wantrouwen. Stille Peter weet goed wat er allemaal speelt en heeft er zo zijn eigen ideeën over. En ook Joel Kinnaman als tegenspeler bijt zich goed vast in zijn rol als de onberekenbare Michael. Hij straalt een manie uit, en laat zich niets vertellen.

De twee hoofdrolspelers zetten elk een vrij stevig personage neer. Er ontbreekt echter vooral iets aan hun onderlinge dynamiek. Steeds maar wordt in de dialoog verteld dat zij tweeën als broeders zijn, maar we krijgen dat nooit te zien. Niet echt. Zo gaat het helaas vaker in The Sound of Philadelphia. We zien alles door de ogen van Peter, en hij is lang niet overal bij. Heel veel ontwikkelingen in het verhaal krijgen we mee van horen zeggen. Dat kan werken, maar dan is het wel aan de regisseur om te laten zien wat dit doet met de dynamiek in een kamer.

Jérémie Guez laat een hoop liggen. De enige sfeer die hij neerzet is een tergend lang uitgerekte neerslachtigheid. En dat maakt The Sound of Philadelphia ondergeregisseerd, en erger nog: saaiig. Daar komt bij dat je van mijlenver ziet aankomen waar het allemaal naartoe gaat. Voorspelbaar hoeft niet slecht te zijn, maar dan moet je ergens anders op kunnen inhaken. En daarvoor heeft deze film veel te weinig om het lijf. Het riekt vooral naar een heleboel onbenut potentieel. Je ziet bijna welke betere film hierin verstopt zit.

Is het nou dat regisseur Guez hiermee simpelweg tekortschiet, of had hij vooral niet de middelen om hier meer van te maken? Moeilijk te zeggen. The Sound of Philadelphia verdwijnt nu in de krochten van direct-naar-streaming, en dat is misschien een beetje terecht, maar ook een kleine tragedie. Toch leuk om te zien dat Ryan Phillippe eindelijk zijn babyvet een beetje kwijt is.

The Sound of Philadelphia is vanaf morgen te zien bij Pathé Thuis.