Regie: Naomi Kawase | Scenario: Naomi Kawase, Izumi Takahashi | Cast: Aju Makita (Hikari Katakura), Hiromi Nagasaku (Satoko Kurihara), Arata Iura (Kiyokazu Kurihara), Reo Sato (Asato Kurihara), Miyoko Asada (Shizue Asami), e.a. | Speelduur: 140 minuten | Jaar: 2020

In het Japanse True Mothers gaat met enige regelmaat de telefoon, maar praktisch nooit voor triviale zaken. Althans, niet in de ervaring van degene die opneemt. Een telefonische kennisgeving dat haar zoontje een ander kind uit een klimtoestel heeft geduwd, biedt voor moeder Satoko een schokkende confrontatie met de mogelijkheid dat haar kind wellicht niet het engeltje is waarvoor zij hem houdt. Niet veel later belt de 'tegenpartij' (de ouders van het andere kind) om te spreken over schadevergoeding. De welgestelde ouders van de boosdoener zouden dat immers prima moeten kunnen dragen, zo is de gedachte. Dat het kleine kind ontkent waarvan hij wordt beticht, wordt voor het gemak maar even als onderdeel van zijn niet-deugende aard beschouwd.

Dit lijkt een aanzet voor een typisch 'dat zou mijn kind nooit doen'-scenario, dat voor een film van bijna tweeënhalf uur een ietwat mager gegeven is. Uiteindelijk blijkt dit slechts een simpele binnenkomer voor een inkijkje in het gezinsleven van Satoka en haar man. De film springt de nodige jaren terug in de tijd om te laten zien dat het ouderschap hen niet zomaar is komen aanwaaien. Pogingen om zwanger te worden lopen op niets uit en het koppel lijkt zich erbij neer te moeten leggen met zijn tweeën te zullen blijven. Uiteindelijk dient de oplossing zich aan wanneer ze toevallig een reclamespot voor een adoptiebureau zien, waarvan ze na het nodige wikken en wegen besluiten gebruik te willen maken. Het verlossende bericht dat ze alsnog ouders worden, komt telefonisch.

Terug in het heden is het wederom een rinkelende telefoon die het goede nieuws aankondigt dat de betrokkenheid van hun geadopteerde zoontje in het klimtoestelincident slechts vals alarm blijkt. Maar de ouders hebben nog nauwelijks opgelucht adem kunnen halen wanneer een volgend telefoontje hun leven ontregelt: de biologische moeder van hun zoontje zegt het kind terug te willen, of anders een stevige financiële vergoeding te krijgen. Zo niet, dan zal ze wereldkundig maken dat het kind geadopteerd is. Daarmee rekent ze klaarblijkelijk op enige mate schaamte van de adoptieouders, die echter nooit een geheim hebben gemaakt van de adoptie van hun kind. Ook het jongetje zelf is zich ervan bewust dat hij ergens nog een andere moeder heeft rondlopen.

Naar aanleiding van deze confrontatie springt de film wederom de nodige jaren terug om uitgebreid uit de doeken te doen onder welke omstandigheden het kind in kwestie is verwekt en welke impact de ongeplande zwangerschap had op de uiterst jonge moeder. Deze kant van het verhaal contrasteert mooi met de eerder getoonde voorgeschiedenis, al zijn er thematisch enkele parallellen te vinden. Beide vrouwen zijn in zekere mate speelbal van het lot, met hun (beoogde) zwangerschap als definiërende factor. Toch biedt de ruime speelduur deze personages volop gelegenheid zich verder te ontwikkelen dan de voorgeschreven moederrollen. In de tweede helft loopt het drama wat hoger op, maar gelukkig wel steeds in een dusdanig beschaafde mate dat de film uit de buurt blijft van goedkoop sentiment. True Mothers zal waarschijnlijk geen nieuwe inzichten verschaffen over ouderschap, maar toch minimaal in enkele emotionele momenten resulteren.

True Mothers is te zien bij Picl.