Regie: Mo Scarpelli | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2020

Eerder dit jaar bracht de jonge Venezolaanse filmmaker Jorge Thielen Armand zijn tweede speelfilm uit. Zijn werk wordt gekenmerkt door de vervlechting van werkelijkheid en fictie. Zijn waargebeurde La Fortaleza verhaalt over een man die tijdens de crisis in Venezuela in de jaren negentig zijn gezin verlaat en naar de Amazone trekt. Daar vecht hij tegen zijn alcoholverslaving terwijl hij dienst neemt in de illegale goudmijnen ondersteund door Colombiaanse milities.

Bijzonder aan dat project was dat Thielen Armand niet alleen het verhaal van zijn eigen vader vertelde maar dat deze zichzelf vertolkte. Niet geplaagd door zijn veel ouder geworden zelf herbeleefde vader die eveneens Jorge heet zijn eigen ervaringen. Het was een moeilijk proces, wat niet alleen werd ingegeven door de onervarenheid van de hoofdrolspeler als acteur. Vader en zoon hadden het nodige met elkaar te stellen en bovendien speelt alcohol nog steeds een grote rol in de compleet onvoorspelbare Jorge senior.

De totstandkoming van La Fortaleza werd vastgelegd door documentairemaker Mo Scarpelli in de documentaire El Father Plays Himself. Jorge junior gaf zijn collega de vrije hand in het volgen van het ontwikkelingsproces van zijn speelfilm. Scarpelli toont ons met haar eerlijke camera dat er nog een boel moet worden uitgevochten tussen de twee Jorges. Eigenlijk functioneert de vader alleen maar met een fles rum achter de kiezen, maar de keerzijde is dat hij met een flinke slok op niet optimaal presteert en uiterst grillige stemmingen krijgt.

Het is niet helemaal duidelijk waar Scarpelli nou precies de nadruk op heeft willen leggen. Haar aanpak is redelijk episodisch en draait veelal om de riante alcoholconsumptie van pa Jorge. Dit leidt uiteraard tot frustratie van zijn zoon die een hele filmcrew aan moet sturen en een project van de grond wil krijgen. Maar van echt conflict tussen vader en zoon is geen sprake, zelfs niet als er terug wordt gegrepen op het verleden. Je krijgt hierdoor de indruk dat er toch wel zeer selectief is geshopt in het beschikbare materiaal van Scarpelli en de echte issues ontzien zijn. We zien vooral veel pogingen van de jonge Jorge om de boel draaiende te houden. Vader laat zich niet zo makkelijk om de tuin leiden, bijvoorbeeld als de rum is aangelengd met water.

De producent van La Fortaleza vraagt zich tegenover de regisseur hardop af of zijn vader wel akkoord zou gaan met de wijze waarop hij in de biografische film zal worden neergezet. Hetzelfde kun je je natuurlijk afvragen over Scarpelli's documentaire, maar veel wijzer dan het feit dat pa nog steeds de drank niet kan laten staan worden we niet. Het voedt wederom het vermoeden dat er een boel weggelaten is. Zowel de speelfilm als deze documentaire waren te zijn tijdens het afgelopen filmfestival van Rotterdam. Het is merkwaardig dat vooralsnog alleen deze documentaire een bioscooprelease krijgt. Dit is nou juist een tweelingproject dat je in zijn geheel wil zien.

El Father Plays Himself is te zien bij Picl.