Regie: Shatara Michelle Ford | Scenario: Shatara Michelle Ford | Cast: Brittany S. Hall (Renesha), Will Brill (Evan), Gail Bean (Amber), Drew Fuller(Mike), e.a. | Speelduur: 82 minuten | Jaar: 2019

Het is geen Texaans koppel dat je snel bij elkaar zou verzinnen. Zij is een zwarte zakenvrouw met een saaie kantoorbaan, hij een redneck-tatoeageartiest. Maar samen werkt het, ondanks een soms totaal verschillende aanpak van kansen of problemen. Wanneer zij, Renesha, na een doordeweeks avondje uit niet gewoon keurig op tijd thuis is, blijkt het niet zomaar een avondje te zijn geweest. Hij, Evan, is al de hele nacht ongerust en naar haar op zoek geweest wanneer ze pas 's ochtends vroeg thuiskomt. Na wat geslapen te hebben is er van haar avond alleen nog een waas van herinneringen over, van een paar onschuldige drankjes, van onverklaarbaar licht in het hoofd zijn en wat flarden van een foute kerel in een hotelkamer.

Dat het niet helemaal zuivere koffie is lijkt wel duidelijk. Evan wil, aanpakker die hij is, naar het ziekenhuis met Renesha. Een verkrachtingstest laten afnemen. Tijd om dingen te laten bezinken gunt hij zichzelf en zijn vriendin niet. Als ze inderdaad verkracht is, dan is het eerste urinemonster doorslaggevend bewijsmateriaal. Elke minuut telt. Het vinden van een ziekenhuis met een gekwalificeerde verpleegkundige om zo'n test af te nemen blijkt echter een onmogelijke en frustrerende opgave voor het jonge koppel. Door hun verschillende persoonlijkheden zet deze moeilijkheid al snel een immense druk op de complexe fundering waar hun relatie op gebouwd is.

Het is vooral de sfeer die in Test Pattern allesbepalend wordt. Er is geen moment dat Renesha niet kwetsbaar is, niet is overgeleverd aan mensen om haar heen. Mensen tegen wie ze moet opboksen, zich moet bewijzen of die ze van zich af moet zien te houden. En niet zelden zijn die mensen man of wit, of allebei. Of het nou gaat om haar slaapkamer die een zootje is wanneer Evan voor het eerst bij haar thuiskomt, om haar introductie op haar nieuwe, roomblanke werkplek of om een wanhopig vriendje dat een vermoedelijke verkrachting op zijn manier wil afhandelen, altijd moet ze uitdrukkelijk op haar hoede zijn. Altijd is zij het die moet opletten om niet onder de voet gelopen te worden door een vanzelfsprekend machtsverschil. Deze kwetsbaarheid, zelfs tijdens de fijne momenten, legt filmmaker Shatara Michelle Ford, zelf zwart en vrouw, feilloos bloot.

Buiten deze indringende kwetsbaarheid heeft de film vaak net te weinig te bieden. De tijd vol maken lijkt bij de montage dan ook het voornaamste doel geweest. Wanneer het eerste deel, de achtergrond van het stel en de avond waarop het probleem ontstaat, erop zit, blijkt de helft van de film al verstreken. Voor de frustrerende zoektocht naar een ziekenhuis is uiteindelijk slechts twintig minuten ingeruimd. Hoe prangend de aan de oppervlakte liggende frustratie en oneerlijkheid ook is, Test Pattern had een extra laag verdieping wel kunnen gebruiken. Niet alleen om de personages of het maatschappelijke probleem zelf meer aan het woord te laten, maar vooral ook om die sfeer, die gekmakende kwetsbaarheid een onontkoombare basis te kunnen geven.

Test Pattern is te zien bij Pepr, het nieuwe podium van streamingplatform Picl voor films van zwarte makers en verhalen uit de Afrikaanse diaspora.