De Japanse cultuur en samenleving afdoen met de platitude dat het vol tegenstellingen zit, doet het land en zijn bevolking echt te kort. Weliswaar zijn de Japanners van nature plichtsgetrouw, hechten ze aan waardigheid en onderling respect, maar hierbinnen bestaan veel nuances. Dit laat niet onverlet dat de gebruiken van de Aziatische eilandstaat voor ons westerlingen soms lastig te doorgronden zijn. Het wil dan helemaal niet helpen als filmpersonages zich nauwelijks uitspreken.
Met dit euvel kampt het beklemmende Japanse drama A Girl Missing. Het is veelzeggend dat de oorspronkelijke titel Yokogao luidt, wat zo veel wil zeggen als 'zijdelings gezicht' of wat eenvoudiger gezegd 'profiel'. Hoofdpersoon Ichiko laat zich namelijk niet in haar hart of ziel kijken, maar zich slechts in profiel aanschouwen. Wat daadwerkelijk in haar omgaat is moeilijk te duiden. Wel kun je de conclusie trekken dat schaamte en eergevoel een grote rol spelen in haar handelen.
We maken kennis met de zorgzame vrouw in twee (en met een beetje fantasie drie) fases in haar leven. Regisseur Koji Fukuda maakt er wel een beetje een rommeltje van door verschillende tijdslijnen door elkaar te laten lopen, maar maakt het ons wat makkelijker door Ichiko in elke fase een ander kapsel mee te geven. In de hoofdverhaallijn zien we dat ze zo'n beetje is opgenomen in een Japanse familie. Ze verzorgt de bedlegerige oma en geeft de twee dochters van het gezin bijles.
Dan gebeurt er iets dramatisch, compleet buiten beeld. De jongste dochter wordt ontvoerd. De verdenking wijst al snel naar een neefje van Ichiko. Ze heeft nota bene het slachtoffer nog aan haar familielid voorgesteld. Gelukkig wordt de zaak snel opgehelderd, maar Ichiko verbergt het feit dat de vermeende dader familie van haar is. Daarnaast is er nog een verhaallijn in de toekomst waarin Ichiko het aanlegt met een jonge kapper die eigenlijk al bezet is vanwege een relatie met de oudste dochter van het gezin.
Dat het slechts een familieband is die Ichiko aan de ontvoering verbindt lijkt van secundair belang. Ze heeft niets te maken met de misdaad, maar dat maakt nog niet dat ze zich niet schuldig en beschadigd voelt. We moeten vooral uit de gebeurtenissen afleiden dat Ichiko hier zo over denkt. Zelf laat ze zich er niet over uit. Het pakken van de dader heeft immense gevolgen, die nog eens flink worden opgeklopt door sensatiebeluste media.
Fukuda maakt soms onbegrijpelijke keuzes, zelfs op het belachelijke af. Waarom meent Ichiko bijvoorbeeld te moeten blaffen als een hond en ook nog eens op handen en voeten rond te moeten lopen? Wat de cineast er mee probeert te zeggen kan met wat fantasie nog wel worden ontrafeld, maar deze absurditeiten steken schril af tegen de veelal ingetogen hoofdpersoon. Maar ook daar is Fukuda niet consequent, want Ichiko biecht ook extremen uit het verleden op.
A Girl Missing is een klinisch relaas over een vrouw met haar ziel onder de arm. De aankleding is ingetogen en sober, hetgeen we wel vaker in de Japanse cinema zien, maar omdat de dialogen veelal triviaal van aard zijn en echte diepgang ontberen is het wel heel lastig inleven in de gevoelswereld van Ichiko. Ondanks deze emotionele handicaps roept Fukuda een intrigerend verhaal op, waarbij de uitdaging vooral is om zelf de missende elementen in te vullen.
