Wanneer mensen het einde van hun leveren naderen, proberen ze vaak schoon schip te maken. Enerzijds voor henzelf, anderzijds zodat hun nabestaanden niet met alles blijven zitten. Maar er zijn natuurlijk ook mensen die overlijden wanneer ze nog midden in het leven staan en nog allerlei plannen hebben. Het makkelijkste voor de nabestaanden is om die onuitgevoerde plannen gelijk weg te kieperen, maar Love Sarah laat zien dat het voor het rouwproces best heilzaam kan zijn als deze mensen zich er samen over buigen. Titelfiguur Sarah overlijdt al direct in de openingsscène, juist wanneer ze op het punt staat met haar vriendin Isabella een patisserie te openen. Aangezien Sarah de beoogde patissier was, lijkt die zaak nu een in de kiem gesmoorde droom. Maar Isabella krijgt hulp uit onverwachte hoek: Sarahs moeder en dochter.
Sarah en haar moeder waren gebrouilleerd, waardoor de band tussen dochter Clarissa en haar grootmoeder Mimi niet bijster sterk is. Maar de dood van Sarah slaat een gat in hun beider levens waar ze samen besluiten in te springen. Een praktisch startpunt voor het verwerken van gezamenlijk verlies, maar helaas begint het plot hiermee al gelijk te rammelen. Mimi wordt namelijk aanvankelijk benaderd om de financiering van de zaak rond te krijgen, wat de vraag oproept in hoeverre Sarah haar zaakjes eigenlijk geregeld had. De opening impliceert immers dat alles inzake de patisserie 'ready to go' is, maar dat het wegvallen van een getalenteerde patissier als Sarah een onoverkomelijk verlies is. Maar nu is er ook ineens een gat in de begroting te dichten? Uiteraard is dit slechts een manier om het plot aan te zwengelen, maar het is illustratief voor hoe ondoordacht het verhaal soms in elkaar steekt.
Neem bijvoorbeeld de onderlinge verhoudingen tussen Clarissa, Mimi en Isabella. Alles duidt erop dat zij elkaar jaren niet hebben gezien, terwijl het logisch lijkt dat ze elkaar gewoon hebben gesproken op Sarahs begrafenis. Waarom ook niet gewoon aanvangen met een begrafenisscène? Laat zien welke mensen Sarah achterlaat en hoe gespannen hun onderlinge relatie is, zodat daarop kan worden doorgepakt wanneer zij met milde tegenzin gaan samenwerken. De afwezigheid van een begrafenisscène is exemplarisch voor het grote manco van de film: Sarahs afwezigheid wordt onvoldoende tastbaar gemaakt. Nooit krijg je de indruk dat er iemand is gestorven die weliswaar al het nodige had gedaan en bereikt, maar ook van plan was nog minstens veertig jaar te leven. Haast alsof Sarah wist dat ze in de bloei van haar leven een fataal verkeersongeluk zou krijgen en dus van tevoren alles netjes had opgeruimd en afgerond.
Dit blijkt eens te meer wanneer Mimi een ingeving krijgt voor een internationaal georiënteerde patisserie, om de vele Londense expats te verleiden met de lekkernijen van hun thuisland. Mooi idee, maar het komt enorm uit de lucht vallen. Mimi vertelt weliswaar dat Sarah van reizen hield en overal proefde van de lokale gerechten, maar er is weinig dat daarnaar hint. Mimi zegt het, dus de kijker moet het maar geloven. Opnieuw een stroeve ontwikkeling die simpel had kunnen worden opgelost met een scène waarin de drie vrouwen de woning van Sarah opruimen en op haar reisverslagen stuiten. Als Mimi vervolgens haar plan voor een internationaal georiënteerde patisserie presenteert, zou dat een logische gevolgtrekking van het voorgaande zijn geweest. Nu bedenkt ze het louter omdat twee mensen die met een accent spreken de patisserie zijn binnengestapt.
Maar ook al heeft niemand ervaring met de gerechten waar de klanten om vragen (ze kunnen hun eigen baksels proeven, maar ze zullen geen idee hebben of deze smaken zoals de bedoeling is), verloopt al het bakwerk zonder al te veel moeite. Eén enkele keer mislukt iets, maar vervolgens gaat alles van een leien dakje. Love Sarah wil duidelijk zo graag een feelgoodfilm zijn dat er geen ruimte is voor het harde werk, terwijl dat nou juist essentieel is om dit soort films te laten slagen. Laat deze mensen hun stinkende best doen om de patisserie levensvatbaar te maken. Geef ze een schier onmogelijk taak, zodat het des te bevredigender is wanneer het ze eindelijk lukt.
Overigens is het Isabella die de positie in de keuken inneemt (samen met een ex van Sarah; een rol die je eigenlijk prima zou kunnen schrappen), terwijl eerder nog was opgezet dat zij daar niet het talent voor had. Misschien was het praktischer geweest om haar rol met die van Sarah om te draaien. Had van Isabella de getalenteerde patissier gemaakt, maar ook een enorm warhoofd dat de rotsvaste Sarah nodig had om een zaak op poten te zetten. Daarmee zou Sarahs dood niet louter een verlies van talent zijn, maar meer die van een steunpilaar waarvan pas naderhand blijkt hoe hard die eigenlijk nodig was. Op die manier zouden Sarahs moeder en dochter op waardige wijze haar plek kunnen innemen, in plaats van het werk te doen waarvoor Isabella ieder ander had kunnen inhuren.
Love Sarah is geen barslechte film, maar wel een die een stevige scriptrevisie had moeten krijgen. Alle elementen voor een degelijke film zijn aanwezig, maar ze zijn maar half in elkaar gedraaid. Het is een film die de clichés niet schuwt (natuurlijk wordt die nieuwsgierig toekijkende overbuurman binnen de kortste keren een love interest voor een van de drie vrouwen), maar ze nooit op effectieve wijze weet uit te spelen. Als je in de stemming bent voor een film over drie vrouwen van verschillende generaties die samen een bakkerij runnen, kijk dan of je Adam nog ergens kunt meepakken. Misschien iets minder feelgood, maar wel een stuk voedzamer dan dit stuk halfbakken comfortfood.
