Matteo Garrone, bekend van keiharde maffiafilms als Gomorra en Dogman, komt met zijn eigen versie van het bekende Pinokkio-sprookje over de houten pop die eigenlijk een echte jongen wil zijn. Zoals kon worden verwacht is het een duistere vertelling van het sprookje die dicht bij het originele bronmateriaal van Carlo Collodi blijft. Garrone kleedt de film subliem aan, maar Pinocchio weet niet de juiste snaren te raken.
In tegenstelling tot de welbekende Disney-animatiefilm uit 1940 is geprobeerde met deze Pinokkio-verfilming zoveel mogelijk bij het originele materiaal van schrijver Carlo Collodi te blijven. Dit zorgt voor een aantal grote verschillen met de Disney-film. Een van de meest opvallende is dat Japie Krekel een erg kleine rol speelt. Als de bekende krekel verschijnt, is het een bijna groteske versie die meer op een doorrookte groene Italiaan met een gerimpeld groot hoofd lijkt dan op een krekel. Dit zorgt er gelukkig wel voor dat we niet constant het hoge moraliserende stemmetje van de eigenlijk erg irritante Japie Krekel hoeven te horen.
De enscenering is over het algemeen prachtig. De houten jongen is schitterend geanimeerd en in bijna elke scène is de aankleding om van te smullen. In het marionettentheater waar Pinokkio terechtkomt zijn alle details fantastisch uitgewerkt. De makers hebben zich vol overgave gestort op het opnieuw tot leven brengen van dit sprookje en dat is met name in de esthetiek van goed gelukt. Het is qua schoonheid alles wat je in een speelfilmbewerking van Pinocchio zou willen zien.
Op verhalend en emotioneel vlak weet de film echter niet te overtuigen. Het is bewonderenswaardig dat Garrone zo dicht bij het originele materiaal wil blijven, maar dat gaat te vaak ten koste van de verhaalstructuur van de film. Pinokkio raakt op een zeer episodische wijze in het ene na het andere avontuur verzeild. Daarin ontbreken de oplichtingspraktijken van de Kat en de Vos uiteraard niet, maar bij deze verhaallijn staat de film wellicht te lang stil. Van een duisterdere versie van Pinokkio mag je een film met meer spanning en emotionele momenten verwachten.
Dat Garrone daar niet in slaagt, komt vooral doordat de houten jongen nooit goed tot zijn recht komt. Pinokkio wil graag een echte jongen worden, maar het lukt zelden dit personage diepte te geven. De enige keren dat dit wel lukt gebeurt tijdens de mooie interacties tussen Roberto Benigni als Gepetto de houtbewerker en Pinokkio, wat enkel te danken is aan het fantastische spel van Benigni. Toch zijn deze scènes te schaars te midden van een hoop herhaling zonder zichtbaar doel. Ondanks zijn prachtige aankleding is Pinocchio een houterig geheel.
