Regie: Carlo Mirabella-Davis | Scenario: Carlo Mirabella-Davis | Cast: Haley Bennet (Hunter Conrad), Austin Stowell (Richie Conrad), Denis O'Hare (Erwin), Elizabeth Marvel (Katherine Conrad), David Rasche (Michael Conrad), Luna Lauren Velez (Lucy), Zabryna Guevara (Alice), Laith Nakli (Luay), Babak Tafti (Aaron), e.a. | Speelduur: 94 minuten | Jaar: 2020

Het lijkt allemaal zo perfect. Hunter heeft een rijke vent geschaakt en ze wil alles voor Richie doen om hem gelukkig te maken. De schoonouders hebben een huis cadeau gedaan en de huwelijksnacht lijkt ook meteen raak te zijn geweest! Maar zo sprookjesachtig als het plaatje is, zo benauwend is het nieuwe leven voor Hunter. Iedereen onderschat haar, zijzelf misschien nog wel het meest, en ze moet ineens aan een hoop verwachtingen voldoen. Haar leven is niet meer het hare. Totdat ze een knikker in haar mond stopt en doorslikt.

Er bestaat een stoornis waarbij mensen een drang voelen om objecten door te slikken die strikt gezien niet bepaald eetbaar zijn. De naam klinkt vrij opgewekt: pica. Maar zeker voor Hunter is het allesbehalve onschuldig, als een punaise er ineens heel smakelijk uitziet. Vergeet niet dat er ook nog een pril, kwetsbaar leven in haar buik aan het groeien is. "De toekomstige CEO van het bedrijf", zoals schoonpapa het lekker inwrijft. De familie heeft nu al een claim op dat in haar buik. En alleen door er zelf onverteerbare objecten bij te stoppen, lijkt ze momentjes van plezier te beleven.

Horror leunt meestal nauw op de emotie angst. Of het nou een sluipende akeligheid is of een verzameling knalharde schrikmomenten die je beenderen door elkaar schudden. Swallow is ongetwijfeld erg doeltreffend als je een bepaalde nervositeit hebt rond eten, maar om nu te zeggen dat de film glashard op angsten inspeelt? Er valt echter zeker wel van te gruwelen. Het ongemak regeert, vooral in de manier waarop Hunter door haar nieuwe leven afgestoten wordt. Nog veel meer dan exploitatie van rare spullen doorslikken is Swallow een verkenning van hoe het zover komt.

De hele film is stilistisch vrij sterk, met shots die ongebruikelijk gekadreerd en vrij leeg zijn. Strak en vervreemdend. Op die manier kunnen we helemaal meeleven met Hunter, de druk die zij voelt van haar begriploze echtgenoot Richie. En ook het geluidsontwerp brengt je in haar hoofd. De muziek zwelt aan met gelukzalige klanken als een voorwerp naar haar lonkt om doorgeslikt te worden. Maar ook de muziekloze momenten voelen extra drukkend, met scherpe geluidseffecten die je een ongemakkelijk gevoel geven.

Maar ook wordt er hoe langer hoe meer gehint naar een dieperliggende oorzaak. En al is het bij echte gevallen van pica vaak moeilijk om een directe oorzaak aan te wijzen - de laatste tijd wordt het vaak in verband gebracht met een obsessieve-compulsieve stoornis - deze film geeft een eigen verklaring. En die overtuigt genoeg. Het is echter vooral de manier waarop de pica steeds wordt getriggerd die je kunt meevoelen. "Ik voel me in controle als ik dingen doorslik", is de manier waarop Hunter het verwoordt. Ook snakt ze zichtbaar naar echt contact, vooral met Richie.

Richie en zijn ouders zijn nogal grof afgetekende karikaturen. Verder heb je vooral psychiater Alice en de door de schoonouders ingeschakelde verpleeghulp Luay. Die tonen enige persoonlijkheid, maar kunnen geen beweging brengen in Hunters gemoedstoestand. Swallow moet het bijna in zijn geheel hebben van de acteerprestatie van Haley Bennet, die als een zenuwachtig grijs muisje door het huis spookt dat eigenlijk van haarzelf zou moeten zijn. Als Hunter heeft ze de ingewikkelde taak om eendimensionaal te zijn voor haar omgeving, maar ons wel diepere lagen te laten zien.

En dan is er op het einde een moment van tederheid uit de meest onverwachte hoek, de meest gedurfde zet van een moeilijk kijkbare film. En regisseur Mirabella-Davis kopt 'm nog in ook. Het is sowieso geen gemakkelijke zit om deze film te bekijken. Hij werkt op je kokhalsreflex. Helemaal als je zelf angsten hebt rondom voedsel of de lichamelijke activiteit van eten. Maar ook als je dat prima aankunt, is de benauwenis van Hunters wereld levensgroot. De kijkervaring is net zo ongemakkelijk als het doorslikken van de draaiknop van een kraan. Maar het is zeker een film die wat met je doet, en nog op een originele manier ook.


Swallow is vanaf 21 mei te zien via video on demand (diverse aanbieders).