Deze recensie is geschreven op Internationale Vrouwendag. Het is mooi omdat de dag de kracht van de vrouw viert, maar eigenlijk ook verontrustend dat het in deze moderne tijd nog steeds nodig is om tot uitdrukking te brengen dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn. Het is bovendien ronduit stuitend dat mannen en vrouwen verschillende kansen hebben in deze wereld. Het feit dat het geslacht nog steeds bepaalt wat iemand verdient is niet uit te leggen. En dan te bedenken dat we het hier in Nederland nog best goed geregeld hebben, al steken de Scandinavische landen ons naar de kroon.
Van gebrek aan ambitie kun je de makers van de omvangrijke documentaire die luistert naar de simpele doch toepasselijke titel Woman niet betichten. Het team trok de ganse aardkloot over om interviews te houden met vrouwen uit allerlei rangen en standen en uit allerlei verschillende culturen. Van de ruim tweeduizend vrouwen die geïnterviewd waren is slechts een deel in de uiteindelijke documentaire terechtgekomen. Je kunt soms aan het uiterlijk zien uit welk deel van de wereld de dames afkomstig zijn, maar vooral valt op dat de thematiek waarmee ze dagelijks te maken hebben grote overeenkomsten vertoont.
De makers Yann Arthus-Bertrand en Anastasia Mikova wilden de toon van hun documentaire intiem houden, ook al pakten ze groots uit door meer dan vijftig landen te bezoeken. Daar valt weliswaar geen speld tussen te krijgen, maar het heeft ook geresulteerd in een snelle zapparade en een gebrek aan diepgang. Alle vrouwen komen maar één keer in beeld. Sommige onderwerpen zoals de vrouwelijks seksualiteit (voor die in relatie tot de man), de eerste menstruatie en hoeveel er van vrouwen wordt verlangd qua schoonheid lenen zich prima voor een vluchtige behandeling. Al is het maar om wat tegenwicht te geven aan de zwaardere onderwerpen.
Want de ernst regeert wel in Woman Er komen hele heftige onderwerpen zoals verkrachting, vrouwenbesnijdenis, ontvoering door IS, gelijke kansen voor vrouwen en de dominantie door mannen voorbij. Dan is het zonde dat hier maar enkele minuten tijd voor ingeruimd wordt waardoor niet echt tot de kern kan worden doorgedrongen. Het gevoel bekruipt dat een zucht naar volledigheid belangrijker is geweest dan het echt aankaarten van de problemen en keuzes waarmee vrouwen te maken krijgen. Arthus-Bertrand en Mikova hebben serieuze materie in een snelle vorm gegoten, maar iets meer dan honderd minuten doet geen recht aan de vraagstukken rondom het vrouw zijn.
Het project Woman had zich beter geleend voor een intrigerende televisieserie, waarbij in elke aflevering een thema centraal staat. In filmvorm laat het vooral de kracht van de vrouw zien, ongeacht waar haar wieg heeft gestaan. Maar deze sterke vrouwen verdienden meer diepgang. Kwantiteit doet vrijwel altijd onder voor kwaliteit.
