In Porselein valt een gelukkig gezin langzaam uit elkaar doordat het zoontje opeens onverklaarbaar gedrag gaat vertonen. Thomas begint steeds raardere trekken te vertonen en verandert langzaamaan steeds meer in een soort beest. De ouders worden steeds radelozer en proberen met geld het probleem op te lossen. Het gezin barst langzaamaan als porselein uit elkaar.
Succesvol zakenman Paul heeft er alles aan gedaan om een veilige wereld voor zijn vrouw Anna en zoontje Thomas te creëren. De familie woont in een luxe penthouse in het centrum van Rotterdam met prachtig uitzicht. In de openingsscène zien we alles vanuit een drone hoog boven het centrum van Rotterdam. De drone is onderweg naar een specifiek appartement, waar een jongetje met een speciale bril op de drone bestuurt. Tot dit moment lijkt alles nog vrij normaal te zijn met Thomas. Dit verandert echter wanneer hij uit het niets iemand uit zijn klas bijt. Na dit incident volgt meer onverklaarbaar gedrag en zelfs ziekenhuisopnamen na een soort epileptische aanvallen. Psychologen weten zich geen raad net als de doktoren en ouders van Thomas.
De film uit vooral kritiek op de manier hoe wij met probleemkinderen omgaan in de Nederlandse maatschappij. Paul probeert een oplossing te vinden door geld naar het probleem te gooien, terwijl Anna al snel door lijkt te hebben dat Thomas niet te redden is en op de vlucht slaat. Het personage van Paul lijkt de rationele man te moeten representeren. Hij roept door de gehele film "doe normaal" naar vrouw en kind, maar dit werkt uiteraard averechts. Beide personages komen er langzamerhand achter dat waar ze in geloofden, de materiële werkelijkheid gevormd door kapitalisme, hen niet zal helpen met hun kind. De kritiek ligt er echter vrij dik bovenop. Met meer subtiliteit hadden de makers dit punt misschien duidelijker kunnen maken. Uiteindelijk lijkt het uitgangspunt te zijn dat we niet teveel moeten vasthouden aan onze bezittingen en niet bang hoeven te zijn voor het beest dat verborgen zit in de mens. Door dit zo te voeden aan het publiek voelt deze boodschap echter nogal moraliserend aan.
De film is wel erg spannend af en toe. De makers lijken met name goed gekeken te hebben naar Repulsion (1965) van Roman Polanski, waarin een vrouw langzaamaan krankzinnig wordt. De spanning wordt flink opgevoerd in een scène waarbij Anna mee is bij een lasergamepartijtje, waar Thomas vanwege het eerdere bijtincident in eerste instantie niet eens voor uitgenodigd was. De angst dat Thomas weer iets doet wordt perfect uitgemeten in deze scène. Het spel van de jonge Neathan van der Gronden als Thomas is goed, net als het spel van Tom Vermeir en Laura de Boer, maar scenario mist de nodige diepgang. Anna behandelt speciaal porselein in het interieur van kerken, waar ze op een gegeven moment een hoorcollege over geeft. Het porselein dat ze behandelt rot van binnenuit, waardoor de buitenkant uiteindelijk barst. Hetzelfde geldt voor het gezin en met name voor Thomas die ook langzaamaan van binnenuit lijkt weg te rotten. Misschien is dit ook wel te zeggen over de film; Porselein rot steeds verder weg naarmate hij meer probeert te vertellen en vertoont richting het einde steeds grotere barsten.
