Suriname heeft twee aspecten die de film bij voorbaat significant maken. Het is met name de allereerste productie die Pathé Thuis als productiehuis zijn publiek voorschotelt. Daarnaast is ook de afkomst van de zo ongeveer volledige cast en crew bijzonder. Deze bestaat, op een enkele uitzondering na, volledig uit Surinamers en Surinaamse Nederlanders. Het zal voornamelijk deze combinatie zijn die de film een succes maakt, de Surinaamse film kan namelijk meeliften op Pathé Thuis en natuurlijk vice versa. Als film kun je Suriname weliswaar snel vergeten, maar dat lijkt vooral door de onontkoombare authenticiteit van het project teniet te worden gedaan.
Voor veel mensen in Nederland zal deze film in eerste instantie bekendstaan als het excuus dat actrice Imanuelle Grives aandroeg toen ze afgelopen zomer werd gepakt met een grote hoeveelheid drugs. Haar initiële verweer was dat ze zich voorbereidde op het spelen van een gangster. Wanneer de rest van de cast van Suriname deze grondige voorbereidingsmethode van haar had overgenomen, was de hele film alleen niet tot stand gekomen. Haar personage, uiteindelijk overgenomen door Fajah Lourens, is immers lang niet de enige die niet altijd op het rechte pad loopt.
Hoewel in eerste instantie de landelijke politiek in het Zuid-Amerikaanse land de basis vormt voor de intrige, blijken de loyaliteiten van de machtswellustelingen grotendeels langs de lijnen van straatbendes en maffiafamilies te lopen. Grote spil in een race naar de top is Winston Righter, die besluit een gooi te doen naar het presidentschap van Suriname. Hij wordt hierin echter niet alleen tegengewerkt door politieke rivalen. Zijn grootste obstakel blijken de aasgieren uit zijn schimmige verleden. Met politiek heeft het plot al snel weinig meer te maken en het aantal mitrailleurs en lijkzakken doet meer denken dan aan Narcos dan aan Westwing.
Het verhaal zelf doet vaak verwarrend en ronduit afgeraffeld aan. Ook aan andere facetten is te zien dat het budget dat Pathé Thuis aan Danny Leysner en zijn crew had meegegeven vaak krap was. Zo is bij de casting nogal eens de voorkeur gegeven aan authenticiteit boven talent of ervaring. Regelmatig laat de film daardoor de vloerplanken van de ondergrens vervaarlijk kraken, een enkele keer zakt hij er daadwerkelijk doorheen. Toch is de stijl, de humor en de sfeer onmiskenbaar Surinaams. Het belangrijkste personage in de film kan uiteindelijk met geen mogelijkheid gezichtsverlies leiden. Dat personage is de naamgever van de titel, Suriname, een prachtig canvas waarop alles mooi wordt. Een canvas dat verbindt, niet alleen de filmlocaties en de film zelf, maar vooral ook de film en zij die zich betrokken voelen bij dit bijzondere project.
Dit laatste is dan ook wat Suriname waarschijnlijk een meesterzet zal maken. Pathé Thuis zal door het authentieke karakter van deze film moeiteloos de harten winnen van de trotse Surinaamse gemeenschap. Hiermee zal het streamingplatform vrijwel zeker uit de kosten zijn voor deze productie en kan zomaar een belangrijke bijvangst bijgeschreven worden: de onverdeelde aandacht van een voor hen ongetwijfeld commercieel interessant deel van Nederland. Het zal de Surinaamse gemeenschap vast worst zijn, hun trots is niet te koop.
