Regie: Diego Freitas | Scenario: Diego Fretias, Ana Reber | Cast: Giulia Be (Nina), Henrique Zaga (Gabriel), João Miguel (Alberto), Viviane Araúgo (Amanda), e.a. | Speelduur: 126 minuten | Jaar: 2022

Het zal voor velen een teleurstelling zijn als een romantische film, of het nou drama of komedie is, niet volgens een vast stramien verloopt. Twee potentiële tortelduifjes draaien om elkaar heen, een misverstand zorgt voor afstand, ze komen nader tot elkaar, een tegenslag gooit bijna roet in het eten, maar uiteindelijk leven ze nog lang en gelukkig. De tegenslag wordt vaak opgelost met een emotionele speech of een reddingsactie op een luchthaven.

Aan sommige uitgangspunten moet je simpelweg niet tornen. Dat hebben de makers van het Braziliaanse Depois do Universo in ieder geval goed begrepen. Nou ja, bijna dan, waarover later meer. Ze zetten de mooie ambitieuze pianiste Nina tegenover de knappe arts in opleiding Gabriel, die nog het meeste weg heeft van een Disney-prins met een flinke biceps en Bambi-ogen. Voordat de twee elkaar in de armen kunnen vallen moeten er nog wat obstakels worden overwonnen.

Want Nina en Gabriel hebben het niet makkelijk. De pianiste lijdt aan de ernstige auto-immuunziekte lupus, waarvan een van de symptomen nierfalen is. Als ze zich in een treinstation voorbereidt op een auditie bij het lokale symfonieorkest knalt Gabriel met zijn fiets op haar vleugel. De twee kissebissen wat, totdat ze elkaar tegenkomen in het ziekenhuis waar Gabriel werkt en Nina haar dialyse moet ondergaan. Even twijfelen ze nog of het wel zo'n slim plan is om de arts-patiëntrelatie op het spel te zetten, maar ja, de liefde, hè?

Filmmaker Diego Freitas, die het verhaal bedacht, doet echt zijn best om ons duidelijk te maken dat deze enorm gelukte mensen heus wel hun sores hebben. Nina is ouderloos en woont bij haar grootvader. Het muziekinstituut waar ze lesgeeft moet haar ontslaan, onder andere vanwege haar medische toestand. Gabriel heeft zijn moeder verloren en moet aan het werk in het ziekenhuis dat wordt gerund door zijn veel te strenge en norse vader.

Het is op zich een mooi doch obligaat gegeven dat een ernstige ziekte illustreert dat je geen moment te verliezen hebt en uit het leven moet halen wat erin zit. Tegelijkertijd worden de symptomen van stal gehaald zodra ze voor het dramatisch effect goed uitkomen. Nina valt weleens flauw na een bloedneus op essentiële momenten. Of ze heeft opeens last van gewrichtspijn tijdens een concert, terwijl daar eerder nooit echt aandacht aan is besteed.

Het moment van tegenslag dient zich vanzelfsprekend aan, maar wordt wel heel vlot overwonnen. Inderdaad met een emotionele toespraak. En Gabriel heet niet voor niets zo, dus misschien is hij wel Nina's reddende engel. Dan blijkt Depois do Universo nog een halfuur te gaan te hebben en slaat de sfeer om. Als je echt houdt van een klassiek girl-meets-boy-verhaal, dan kan je beter op dat moment de film afzetten. De laatste akte onderstreept al het gevoel dat dit romantische drama net een halfuur te lang is.

Deze sleetse variant op The Fault In Our Stars wordt maar magertjes uitgewerkt, zonder dat we echt veel van de personages te weten komen. Freitas rijgt afgezaagde romantische momenten aan elkaar, zelfs in de stromende regen, maar verdiept zich niet in achtergronden en motivaties. Zijn grootste misstap is de homoseksuele beste vriend van Gabriel, tevens zijn collega en huisgenoot: een hopeloos clichématige excuusnicht die smacht naar de eeuwige liefde en kijkt naar RuPaul's Drag Race. Het lijkt misschien een bijzaak, maar het geeft aan dat dit Braziliaanse broddelwerk een gemakzuchtige invuloefening is.

Depois do Universe is te zien bij Netflix.