De Franse cinema kan niet elke bioscoopganger bekoren en heeft de naam vol te zitten met oeverloos geneuzel of gedweep met existentiële vragen. Met deze classificaties doe je de Fransen en hun drama's echt tekort. Gelukkig zorgen moderne filmmakers ervoor dat het juk van deze vooroordelen grotendeels is afgeworpen. Maar soms is er een filmmaker die de tijd weer terugzet.
In het lichtkomische driehoeksdrama Qui M'Aime Me Suive! (Wie Me Liefheeft Volgt Me!) komt de kluchtigheid gevaarlijk dichtbij. De wulpse Simone is een vrouw in de herfst van haar leven die haar aandacht tussen twee mannen moet verdelen. Het huwelijk met Gilbert is behoorlijk uitgeblust, dus heeft Simone het aangelegd met buurman Etienne. Deze vrijgevochten geest mét paardenstaart besluit zijn autogarage te verkopen en het Zuid-Franse dorp te verlaten.
Verantwoordelijk filmmaker José Alcala start zijn derde speelfilm op met kluchtige taferelen als Simone in het bed van Etienne wakker wordt en zich uit de voeten moet maken omdat haar echtgenoot thuiskomt. In snelle scènes schetst Alcala de staat van hun huwelijk. Hij komt niet veel verder dan algemeenheden dan dat de sleur erin is geslopen, er slecht gecommuniceerd wordt en de dagelijkse ergernissen de overhand hebben genomen.
Interessanter wordt het als blijkt dat Etienne en Gilbert ook nog eens de beste vrienden zijn. Het zorgt voor een bijzondere vorm van spanning tijdens Etiennes afscheidsfeest. De kijker weet meer, maar de net iets te lange afscheidsmomenten komen voor Gilbert begrijpelijk over. Hoe goed verstaat hij zijn vrouw nog? Helaas, Alcala pakt niet door en besluit de hele boel open te gooien. Het zorgt ervoor dat Gilbert de rest van de speelduur moet inzien wat hij overboord gooit.
Om deze zoektocht naar persoonlijke zingeving invulling te geven gaat hij zijn vrouw samen met zijn kleinzoon achterna. Simone heeft namelijk besloten voor zichzelf en voor haar eigen geluk te kiezen. Alcala gooit zijn eigen scenario vol met omzwervingen, zoals een dochter in het ziekenhuis en een verblijf in een naburig dorp. Het was beter geweest als hij deze tijd had gestopt in het uitwerken van zijn personages en hun onderlinge synergie.
Spil van het geheel is de charmante Franse actrice Catherine Frot, die grote indruk maakte in het intense drama La Tourneuse de Pages. Daar speelde ze een chique, door zelfcontrole gedreven muzikante; een compleet andere rol dan dat ze hier tentoonspreidt. Weliswaar demonstreert Frot hier een veelzijdig actrice te zijn met vele gedaantes, maar de rol van een amoureuze rijpe vrouw die 'even lekker gek doet' past haar niet echt. Ook tegenspeler Daniel Auteuil is geen lichtgewicht, maar slaagt niet in het portretteren van een man die inziet wat er echt toe doet in het leven.
Qui M'Aime Me Suive! is te lichtvoetig en komisch voor een drama. Alcala bedient zich tot overmaat van ramp ook nog eens van halfbakken symboliek, zoals het bouwwerk dat Gilbert uit de grond probeert te stampen, maar dat of weer instort of uit meer solide materiaal moet worden vervaardigd. Het einde is ronduit slap.
