De juiste toon vinden voor een film of tv-serie voor en over jongeren is geen gemakkelijke opgave. Veel tienerfilms grossieren in politieke correctheid, opzichtige didactiek en algehele blindheid voor hoe middelbare scholieren werkelijk met elkaar om gaan. Wat een verademing is dan het bruisende, anarchistische en levensechte De Libi (het leven). De Nederlandse cinema is een meesterwerkje rijker.
Bilal en Gregg, twee zeventienjarige jongens uit de buitenwijken van Amsterdam, staan op het punt eindexamen te doen. Bilal is de lefgozer van de twee die meer heil ziet in een muzikale carrière dan in een academische. De Surinaamse Gregg is serieuzer en van plan om na de zomer aan de havo te beginnen. Maar eerst zijn er belangrijkere zaken. Als ze op straat een stel knappe meisjes uit Oud-Zuid ontmoeten, worden ze uitgenodigd om die avond naar de Jimmy Woo te komen, een exclusieve club waar je alleen binnenkomt als je op de gastenlijst staat. Op die lijst terechtkomen is allesbehalve eenvoudig, maar gelukkig is er een strohalm. Kevin, een derde vriend die eerst nog even uit de schoolbanken geplukt moet worden, heeft een halfbroer die weer iemand kent die misschien wel iets voor de jongens kan betekenen.
En zo begint deze heerlijke, energieke achtbaanrit door de hoofdstad. In een opgevoerd 45-kilometerautootje scheuren van ze hot naar her. De Wallen worden terloops aangedaan voor een onbeholpen ontmaagding, een feestje vol doorgesnoven corpsballen wordt gecrasht en tussen de bedrijven door moet één van de jongens nog even uit een politiecel bevrijd worden. Bilal, Gregg en Kevin zijn eenentwintigste-eeuwse Titaantjes. Ze zijn grofgebekt, proberen elkaar voortdurend af te troeven maar hebben elk ook hun zwakke plekken. Vooral Bilal blijkt het thuis bepaald niet makkelijk te hebben met een tirannieke vader.
Regisseur-scenarist Shady El-Hamus staat duidelijk dicht bij de jeugdcultuur van nu. De dialogen zijn snel, geestig en bijzonder authentiek. Het script loopt als een trein en zit, haast ongemerkt, vol verwijzingen naar zaken die in het Amsterdam van nu spelen. Van massatoerisme en segregatie tot sociale ongelijkheid. Maar de grootste troef is zonder meer Bilal Wahib, de jonge Marokkaans-Nederlandse acteur die Bilal speelt. Vanaf de allereerste scène spat zijn charisma van het scherm. Met het grootste gemak schakelt hij tussen branie, bravoure en kwetsbaarheid.
De Libi toont de vitaliteit van het huidige filmklimaat. Recente titels als Take Me Somewhere Nice, Nocturne en Dirty God lieten al zien dat 'de Nederlandse Film' meer kan zijn dan de zoveelste formulematige romantische komedie of boekverfilming. Mocht je dit jaar één film van eigen bodem willen kijken, laat het dan deze zijn.
